دیابت نوع I، بیماری خود ایمنی می باشد که در نتیجه تخریب سلولهای بتای مولد انسولین ایجاد می شود. از جمله روش های بالقوه درمانی جدید برای درمان این بیماری استفاده از بن یاخته های جنینی انسانی و تمایز آنها به سمت سلولهای مولد انسولین است. این طور به نظر می رسد که سلول های بنیادی سایر بافتها مخصوص همان بافت می باشند و می توانند فقط در صورت صدمه آن بافت، جایگزین سلولهای صدمه دیده آن شوند، اما مطالعات اخیر نشان می دهد که این سلولهای بنیادی قابلیت تبدیل به انواع سلولهای دیگر را دارند به عنوان مثال سلولهای بنیادی پیش سازکبدی انسان قابلیت تبدیل به سلولهای مولد انسولین را دارند. منبع دیگری که برای سلولهای مولد انسولین وجود دارد، سلولهای استرما یا مزانشیمال مغز استخوان است. پیوند این سلولها به هر یک از بافت هایی که منشا آن اکتودرم، اندودرم و یا مزودرم باشد، باعث تمایز این سلولها به سلولها بافت مورد نظر می گردد. البته این موفقیت مرهون پتانسیل این سلولها برای فیوز شدن آنها با یکدیگر است. سلولهای بنیادی دیگر، سلولهای بنیادی جنینی هستند. سلولهای جنینی سلولهای پرتوانی می باشند که از جنینی که در مرحله بلاستوسیت می باشد مشتق می شود. این سلولها قابلیت تمایز خود به خودی را دارند. طراحی یک روش که بتواند فقط در طی آن سلولهای بخش اندوکرینی پانکراسی را تولید کرد و آنها را تا بلوغ نهایی پیش برد به طوری که مناسب برای درمان دیابت شود مساله مهمی است که اگر حل شود قدمی بزرگی برای درمان دیابت برداشته شده است، علاوه بر دیابت بیماریهای دیگری نظیر بیماریهای عصبی، آسیب نخاعی و بیماری های قلبی می تواند از طریق سلولهای بنیادی درمان شود با تکمیل روش هایی که به منظور تمایز سلولهای بنیادی به سلولهای مولد انسولین است می توان عملا به استفاده بالینی از این سلولها در درمان بیماریها نزدیک شد.