كودكان مبتلا به اختلال بیش فعالی ، بيش از حد پرجنب و جوش هستند، آرام و قرار ندارند، در جاي خود بند نمي شوند، به همه چيز دست مي زنند و طوري عمل مي كنند كه گويي يك موتور آنها را به حركت وا مي دارد. اغلب اين كودكان، داراي مشكلاتي در قلمرو توجه هستند. ويژگي ديگر اين كودكان ناتواني در مهار رفتارهای تکانشی است. از آنجائیکه کودکان بیش فعال دارای مشکلات تحرکی، بی توجهی و تحصیلی هستند، برخورد والدین با آنها خشن است، حتي گاه آنها را كتك زده و به شدت تحقير مي كنند. اطرافيان با تنبيه كودك تلاش مي كنند تا توجه و رفتار او را كنترل كنند و روي يك موضوع خاص متمركز سازند، اما اين امر نه تنها مؤثر واقع نمي شود بلكه كودك را خسته و نگران مي سازد و او را براي مقابله با خواسته هاي اطرافيان، بيش از پيش تحريك مي كند. بنابراين نه فقط اختلال كودك تخفيف نمي يابد، بلكه لجبازي و نافرمانی او نیز شروع می شود. در اثر شكستهاي پياپي، تنبيهات بدني، سرزنش هاي والدين و تحقير اطرافيان، حس اعتماد به نفس و احترام به خود در اين كودكان كاهش پيدا مي كند و اين امر زمينه ساز بروز افسردگي در آنها مي شود. اعمال يك شيوه خشن و غلط تربيتي در برخورد با اين كودكان، احتمال ابتلاي آنها به اختلال شخصیت ضداجتماعی در بزرگسالی را افزایش خواهد داد. دانشمندان به اين نتيجه رسيده اند كه دو بعد از رفتار والدين در ارتباط با فرزندان از اهميت زيادي برخوردار است كه عبارتند از:
 ۱ -پذيرش در برابر طرد ۲ -سخت گيري در برابرآسان گيري
پژوهش ها از يكسو اختلال بیش فعالی را نوعي واكنش نسبت به نابساماني هاي خانوادگي، نظير اعتياد به الكل، اضطراب مزمن والدين و افسردگي مادر دانسته اند و از سوي ديگر به علت فراواني بيشتر مبتلايان به بیش فعالی در خانواده های پرجمعیت آن را به محركهاي محيطي نامناسب مانند كثرت افراد و عدم رفاه خانواده نسبت داده اند. عواملي نظير روابط ضعيف والدين و كودك، پدري كه از لحاظ خلق متغيراست، والدين خيلي مشغول به كار، آسيب شناسي رواني والدين و مشكلات در روابط بين پدر و مادر، در علايم بیش فعالی موثر تشخیص داده شده اند.