افسردگي يكي از شايعترين بيماريهاي رواني است. در سبب شناسي اين اختلال از عوامل چندي ياد نموده اند كه عوامـل زيــست شــناختي، تــوارث و عوامــل روانــي و اجتمــاعي از آن جمله اند. با توجه به شيوع بالاي اخـتلال افسردگي، روان درماني فردي نمي تواند پاسخگوي ايـن مـشكل باشــد، از ايــن رو مــي تــوانيم از گــروه درمــاني بــه جــاي روان درماني فردي كه از نظر هزينه و مـدت درمـان بـا صـرفه تـر است با عنوان گروه درماني شناختي- رفتاري سود جوييم. افراد افسرده فاقد مهارت و حمايت اجتماعي كافي هستند، ارائه درمان به صـورت گروهـي بـراي آنهـا مفيـدتر اسـت، چـون عـلاوه بـر درمـانگر مـي تواننـد بـا ديگـراعـضاي گـروه نيـزرابطـه برقـرار كنند. روش گروهـي محاسن فراواني دارد كه منجربه تـسهيل و تـسريع فراينـد درمـان مي شود. از جمله اينكه بسياري از بيماران مبتلا بـه افـسردگي بـه نوعي احساس منحصر به فرد بـودن در زمينـه مـشكلات و افكـار خود دارند. اين احساس منحصر به فرد بودن باعث تشديد انزواي اجتمـاعي ايـن بيمـاران مـي گـردد و انـزواي اجتمـاعي احـساس منحصر بـه فـرد بـودن را در آنهـا تقويـت مـي كنـد. درمـان گروهي به سهولت اين امكان را فراهم مي سـازد كـه تعـدادي از اين بيماران در يك مكان جمع شـده، بـا يكـديگر رابطـه برقـرار كنند و راجع به مشكلات مشابه خود بـه گفتگـو بنـشينند. از بـين رفتن اين احساس انحصار نه تنها باعث آرامش و راحتي بيمـاران مي شود بلكه به توسعه روابط آنها در خارج از محـيط درمـاني كمك مي كند ضمن اينكه اعضاي گـروه در جريـان تعامـل، بـه يكديگر كمـك مـي كننـد، يعنـي در جريـان درمـان از يكـديگر حمايت مي كنند، به هم اطمينـان مـي دهنـد، پيـشنهاد مـي كننـد و بينش مي دهند به همين دليل اغلب بيماران در اثر گوش كردن به ساير افراد گروه، با مشاهده ي آنها به شاخصهايي مي رسـند كـه از درمانگر نمي گيرند. در مجموع به نظـر مـي رسـد كـاربرد ايـن روش به لحاظ بـاليني سـودمند و اثـربخش و از لحـاظ اقتـصادي مقرون به صرفه و قابل توصيه است.