مراقبت صحيح از زخم، چه اينكه يك برش جزئي باشد و یا يك برش بزرگ، يك فرآيند مهم است. بخشي از این فرایند انتخاب زخم پوش است. زخم پوش ها  در تماس با زخم هستند و اين متفاوت از باندي است كه زخم پوش را در جاي خود نگه می دارد. در طول تار یخ، طيف وسيعي از انواع زخم پوش هاي مرطوب و خشك براي زخم های مختلفي كه نیاز به تخليه، پاك كردن و ضدعفوني كردن داشتند، مورد استفاده قرار گرفته اند. ۱۶۰۰ سال قبل از ميلاد، نوارها كتاني خیس شده در روغن گریس پوشانده شده با گچ به منظور بستن زخم استفاده مي شد.  همچنين آنها قبل از پانسمان با عسل يا رزین، زخم را با آب یا شير تمیز مي كردند. آنها از پشم جوشانده شده در آب به عنوان يك بانداژ استفاده مي كردند. در قرن نوزدهم یک پیشرفت عمده در تکنیک ضدعفونی کردن به وجود آمد و آنتی بیوتیک ها برای کنترل عفونت و کاهش مرگ و میر شدند. زخم پوش های مدرن در قرن بیست و یکم توسعه پیدا کردند تا بتوانند عملکرد بهبود زخم را علاوه بر نقش پوشش دهی، تسهیل نمایند. امروزه از زخم پوش های زیست فعال بهره گرفته می شود که نقش مهمی در فرآیند بهبود دارند. زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری و غیرسمی بودن، از جمله برتری های این نوع زخم پوش ها نسبت به دیگر انواع زخم پوش ها است. زخم پوش های زیست فعال به طور کلی از بافت های طبیعی یا منابع مصنوعی مانند کلاژن، اسید هیالورونیک، کیتوسان، آلژینات و الاستین به دست می آیند. پلیمرهای این مواد به تنهایی یا به صورت ترکیبی، بسته به طبیعت و نوع زخم، استفاده می شوند. کیتوسان نیز یکی از پلیمرهای زیست فعال است که باعث تسریع تشکیل بافت گرانوله در مرحله تکثیر از فرآیند بهبود زخم می شود. خواص کیتوسان، اجازه اتصال آن به گلبول های قرمز را داده و باعث لخته شدن و بند آمدن سریع خون می شود. همچنین این ماده در آمریکا برای استفاده در بانداژها و دیگر عوامل بندآونده خون تایید شده است.