امروزه توجه زیادی به توسعه بیوپلیمرها و فن آوری های نوآورانه که وابستگی به منابع فسیلی را کاهش می دهند و آنها را جایگزین مواد بسته بندی غیرقابل تجزیه پلاستیکی پایه نفتی می کند، جلب شده است. نانو کامپوزیت‌های پایه پلیمری به دلیل مزایایی چون خواص پیشرفته مکانیکی، حرارتی، ویژگی‌های نفوذ ناپذیری، مقاومت در برابر خوردگی و کم هزینه بودن به طور گسترده در فناوری‌های مدرن از جمله بسته بندی استفاده می‌شوند. مناسبترین نانوکامپوزیتهای زیستی مناسب برای بسته بندی محصولات که تاکنون ارائه شده اند عباتند از: مشتقات سلولز، پلی بوتیلن، سوکسینات، پلی هیدروکسی بوتیرات و امیداورکننده ترین نانوفیلرها، سیلیکات های لایه ای نانورس مثل مونتموریلونیت و کائولینیت هستند. موضوعات چالش برانگیز زیادی چون عملکرد نانوکامپوزیت ها، پلیمرهای سوبسترا، نانوفیلرهای کاربردی از قبیل نانومواد ضد میکروبی حسگرهایی که آلاینده های غذایی را تشخیص می دهند یا تغییرات و یکنواختی داخل بسته بندی را رصد می کنند وجود دارد که قابل تامل و بحث است. پیش بینی شده است که نانوتکنولوژی بر اقتصاد جهان حداقل سه تریلیون دلار تاثیر بگذارد و توسعه جهانی در این زمینه به حداقل شش میلیون نفر نیاز دارد که تا پایان این هدف پشتیبانی شوند. با توجه به این بازدهی مالی، یکی از صنایعی که می تواند از این تکنولوژی استفاده کند، قطعا صنایع غذایی است. البته با اینکه در صنایع مختلف دید کاملا مثبت و رو به پیشرفتی نسبت به نانوتکنولوژی وجود دارد، دید منفی مردم در تولید غذاهای طبیعی تا حدی مانع اجرای فناوری نوظهور نانوغذاها گشته است. در بخش های مختلفی از صنعت غذا از جمله کشاورزی تا فرآوری و بسته بندی مواد غذایی تا مکمل های غذایی با پایداری و فعالیت زیستی بیشتر، نانوتکنولوژی قابل کاربرد است اما بیشترین توسعه در زمینه بسته بندی صورت گرفته است.  این تکنولوژِی تقریبا یک دهه است که رو به صعود است و چندین شرکت تجاری در زمینه دارویی و درمان پزشکی، تولید انرژِی، ترکیبات ساختاری و محاسبات مولکولی از این تکنولوژی استفاده می کنند.