کوهنوردی در ارتفاعات بالا عموما به سطح آمادگی تنفسی بسیار بالایی نیازمند است؛ بطوری که کوهنوردان تندرست نیز در حین صعود به ارتفاعات مکررا برای بازیافت تنفسشان بعد از هر دو گام توقف می نمایند.
وقتی از سطح دریا به سمت ارتفاعات حرکت می کنیم با چالش های محیطی مانند هایپوکسی، سرما، باد، اشعه ماوراء بنفش خورشید و نیز دهیدراتاسیون مواجه می شویم. استرس های فیزیولوژیک ایجاد شده، موجب کاهش عملکرد فیزیکی و ذهنی می شود. هایپوکسی در ارتفاعات (ناشی از استنشاق هوای کم اکسیژن)، به دلیل کاهش فشار سهمی اکسیژن ایجاد شده و به آن هایپوکسمی هایپوبار گفته می شود که می تواند موجب هایپوکسمی (کاهش میزان اکسیژن خون) شود که منجر به وقوع علائم سردرد، تهوع، بیحالی، بیخوابی، تغییر خلق و خو و الگوی نفس کشیدن، تشنج و حتی کما می شود که این علائم و نشانه ها وقوع بیماری حاد کوه گرفتگی را نشان می دهد. به علاوه، اختلالات ظریف نروفیزیولوژیکی نیز مانند آسیب دیدن قدرت درک، قضاوت و دید، ناکارآمدی قدرت یادگیری، افزایش احساس خستگی و ناتوانی و یا خواب آلودگی ممکن است در ارتفاع بین ۱۵۰۰ تا ۲۵۰۰ متری شروع شود.
افرادی که برای مدت کوتاه در ارتفاعات بالا، ساکن می شوند و با این محیط ها سازش پیدا نکرده اند، در معرض خطر افزایش یافته ای از بیماری کوه گرفتگی حاد هستند و بعد از طی زمان بیشتر، علائم کوه گرفتگی مزمن مثل افزایش فشارخون ریوی، تظاهر می یابد. ارتفاع دقیقی که در آن تغییرات فیزیولوژیک، بر سلامت و عملکرد قلبی ریوی اثر می گذارد، به وطور دقیق تعیین نشده است، اما تغییرات قابل توجه در ارتفاعات بالای ۲۵۰۰ متر ( ۸۲۵۰) شروع می شود. در این ارتفاع متوسط، فشار سهمی اکسیژن خون شریانی، حدود ۶۰ میلی متر جیوه ( در مقایسه با۹۸ میلیمترجیوه در سطح دریا) است. شدت بروز تغییرات به تغییر در ارتفاع، درجه هایپوکسی، سرعت صعود، سطح سازش، شدت فعالیت فیزیکی، سن، ژنتیک و تغییرات فردی وابسته است.