روغن نخل یا پالم ، یکی از چربی های خوراکی است که به طور گسترده از میوه درخت نخل ، به خصوص در آسیای دور تولید می شود. روغن نخل شامل دو نوع روغن استخراج شده گوشت میوه (روغن نخل) یا دانه یا هسته (روغن هسته خرما).می باشد. در بسیاری از کشورها؛ روغن نخل در روغن نباتی و مارگارین و تهیه سس ها استفاده می شود. در ایالات متحده، این روغن درصد بسیار کمی از مصرف کلی چربی را تشکیل می دهد. روغن پالم مثل همه چربیها از اسیدهاي چرب و گلیسرول تشکیل شده است و اسیدهاي چرب اشباع فراوانی دارد که در دماي اتاق جامد هستند. روغن پالم اسم خود را از پالمیتیک اسید گرفته است. استفاده از روغن نخل، روغن هسته خرما، و روغن نارگیل - به اصطلاح روغن های استوایی؛ به خاطر چربی اشباع بالا (۵۲ تا ۸۵ درصد ) مورد تردید قرار گرفته اند. به گفته سازمان بهداشت جهانی شواهد قانع کنندهاي وجود دارد که نشان می دهد مصرف پالمیتیک اسید احتمال ابتلا به بیماريهاي قلبی و عروقی را افزایش می دهد؛ بنابراین آن را به عنوان اسیدهاي چرب ترانس طبقه بندي می نمایند. مصرف روغن پالم موجب افزایش چربی خون و کلسترول و در نهایت گرفتگی و انسداد عروق می شود. کاربرد روغن پالم در غذاها شامل استفاده از آن در مواد غذایی حاوي امولسیون، پودر و مواد غذایی آماده است. مصرف زیاد روغن پالم در رژیم غذایی باعث افزایش سطح کلسترول سرم و به تبع آن فزایش خطر بیماري قلبی عروقی می شود. روغنهاي مورد استفاده در سبد غذایی افراد باید زیر ۲ درصد اسید چرب اشباع و ترانس داشته باشند. به گفته کارشناسان تغذیه دانشگاه هاروارد، روغن نخل بهتر از شورتنینگها با چربی ترانس بالا و احتمالا انتخابی بهتر از کره است - اما روغن های گیاهی که به طور طبیعی در دمای اتاق، مانند روغن زیتون و روغن کانولا مایع هستند، هنوز هم باید اولین انتخاب شما باشد.