در دو دهه اخیر توجه و استفاده از ربات های توان بخشی و اعضای مصنوعی رباتیک رشد قابل توجهی داشته است. طراحی و ساخت این گونه ربات ها، شاخه ویژه ای از علم رباتیک است که هدف آن ساخت دستگاه های رباتیکی به عنوان یک راه برای کمک،جایگزینی و بالا بردن توانایی کنترل در اندام انسان است. امروزه بیشتر محققان علاوه بر بهبود سیستم های مکانیکی در اندام های از کار افتاده، بر پیشرفت و توسعه سیستم هایی که توانایی و سازگاری لازم را به عنوان سیستم های بیولوژیکی دارند، متمرکز شده اند. در زمینه ربات های جایگزین اعضای بدن مانند دست مصنوعی، پیشرفت های قابل توجه در طراحی مکانیزم انتقال تحریک و کنترل ربات حاصل شده است. آلیاژهای حافظه دار از جمله محرک هایی هستند که در طراحی این ربات ها مورد توجه قرار گرفته اند. آلیاژهای حافظه دار به دلیل قابلیت بالای سازگار بودن با اندام انسان و کاهش در سایز ربات مورد استفاده قرار گرفته اند. آلیاژهای حافظه دار نوعی از مواد هوشمند هستند که اگر تحت فرآیند حرارتی مناسب قرار گیرند، قابلیت بازگشت به شکل از پیش تعیین شده را دارند. زمانی که این مواد سرد هستند و یا در زیر دمانی تییر شکل قرار دارند، مقاومت تسلیم پایینی داشته و به آسانی می توانند به هر حالتی تغییر شکل یابند. هنگامی که این مواد دردمایی بالاتر از دمای استحاله قرار گیرند، متحمل تغییری در ساختار کریستالی شده و به شکل اولیه خود باز می گردند. به دلیل مزایایی چون کاهش اندازه در کاربردها، نسبت بالای توان به وزن، محو کردن سیستم های انتقالی پیچیده و تحریک ساکت، اغتشاش کم و سازگاری با بدن انسان از این مواد به طور گسترده به عنوان عملگر در اندام پروتزی استفاده می شود. مثلا در یک ربات انگشت که در آن از آلیاژ حافظه دار به عنون عملگر استفاده می شود، این آلیاژ حافظه دار خصوصیات سیستم ماهیچه ای- استخوان انسان را به درستی تقلید می کند