دارورسانی مغناطیسی ازجمله روش‌هایی است که به کمک آن می‌توان کنترل حرکت دارو را در دست گرفت. در روش رایج تزریق دارو به بدن تنها مقداری از دارو به محل مورد نظر برخورد می کند و باقیمانده دارو در بدن پخش می گردد و به همین دلیل برای درمان بیماری باید مقدار زیادی از دارو به بیمار تزریق شود که این عمل عوارض جانبی گوناگونی را به همراه دارد. با توجه به معایب تزریق دارو به بدن به شیوه معمول و به منظور جلوگیری از آسیب های احتمالی، اخیرا توجه ویژه ای به میکرو ذرات به عنوان حامل دارو شده است، به گونه ای که دارو به سطح میکرو ذرات تزریق شده و به داخل بدن ارسال می گردد، سپس با اعمال میدان مغناطیسیی در ناحیه هدف، میکرو ذرات به سوی این ناحیه جذب شده و دارو به دیواره شریان نفوذ پیدا می کند. استفاده از میکروذرات به عنوان حامل دارو باعث کاهش میزان داروی تزریق شده به بدن و در نتیجه کاهش عوارض جانبی می گردد. از جمله کاربردهای استفاه از میکروذرات، درمان گرفتگی شریان وتومور می باشد. بطورکلی  کنترل مسیر حرکت دارو، ازجمله فرآیندهایی است که می‌تواند کمک شایانی به درمان بسیاری از بیماری‌ها کند. به‌عنوان نمونه در شیمی‌درمانی کسر ناچیزی از دارو به سلول‌های سرطانی می‌رسد و مابقی موجب اضمحلال بافت‌های سالم بدن می‌شود. درنتیجه پیش از نابودی تومور، بافت‌های بدن فرد تخریب خواهد شد. درنتیجه امکان پاک‌سازی کامل بدن از تومور وجود ندارد. اما درصورتی‌ که بتوانیم مسیر حرکت دارو را به‌ خوبی کنترل کنیم، می‌توانیم با حداقل آسیب به بدن، تومور را از بین ببریم. با این سیستم های دارورسانی نوین می توان سه حوزه سرعت، زمان و مکان آزادسازی دارو را تحت کنترل درآورد و در نتیجه تاثیرات و اثرات جانبی ناخواسته را بر روی دیگر بافت های حیاتی به حداقل رساند. علاوه بر این، سیستم های دارورسانی نوین از تخریب سریع ماده دارویی جلوگیری کرده و تمرکز دارویی را در بافت هدف افزایش می دهند که در نتیجه دوز مصرفی کمتری مورد نیاز خواهد بود. در واقع سیستم های دارورسانی چه ساده باشند و یا پیچیده، به گونه ای مهندسی می شوند، تا مشخصات دارویی مولکول های فعال را بهبود بخشند و از غیرفعال شدن آنها در سرتاسر بدن جلوگیری نمایند. این شکل مدرن از درمان به خصوص زمانی که اختلافی بین دوز یا غلظت یک دارو و نتایج درمانی و یا اثرات سمی آن وجود دارد، مهم می شود.