همه ساله افراد زیادی در دنیا به خاطر حوادث و بیماریها دچار نقص عضو، معلولیت و یا مشکلات حرکتی در بالا تنه خود به ویژه بازوها و دستهای خود می شوند. محققان و مهندسان زیادی در سالهای اخیر با طراحی پروتزها و وسایل توانبخشی متعدد درصدد کمک به بهبود زندگی و بازگرداندن توانایی های حسی و حرکتی به این عزیزان بوده اند. یکی از مهمترین دغدغه های موجود در این پروتزها و وسایل توانبخشی، نحوه کنترل آن توسط فردی که دچار معلولیت و یا قطع عضو می باشد، است و به طور کلی طراحی واسطه ای کاربری برای این دسته از افراد از بخش های مهم تحقیقات در خصوص بهبود و توسعه وسایل توانبخشی بوده است. با افزایش افرادی که برای کار با واسطه ای کاربری معمول نظیر صفحه کلید و یا جوی استیک دچار مشکل می شوند، نیاز به به کارگیری واسطه ای کاربری جدید انسان ربات که مشکلات واسطه ای مرسوم را برطرف کند، بیش از پیش احساس می شود. در میان واسطه ای کاربری جدید که از سیگنال های حیاتی بدن نظیر سیگنالهای مغزی و یا سیگنال های عضلانی بهره می برند، مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. کنترل مبتنی بر سیگنال های عضلانی (سیگنال های الکترومایوگرام) یا در اصطلاح کنترل مایوالکتریک  روشی است که با استفاده از آن، بیماران و یا معلولین می توانند توانایی های حسی حرکتی از دست رفته خود را بازیابند. سیگنال های الکترومایوگرام سیگنال هایی هستند که از تبادلات یونی در بافتهای ماهیچه ای در انقباض و انبساط عضلات ناشی می شود و حاوی اطلاعات بسیار مفیدی از نیت فرد برای حرکت اندامهای خود است و به راحتی از روی سطح پوست قابل دریافت می باشد. افراد معلول یا قطع عضو نیز قادر هستند این سیگنال ها را در سطحهای مختلف برای حالتی که هیچ حرکتی انجام نمی دهند یا اعضای بدن خود را حرکت می دهند، ایجاد کنند. به عنوان مثال، با قرار دادن الکترودهای دریافت سیگنال روی ماهیچه های صورت فردی که از بیماری کوادری پلژی رنج می برد و یا با قرار دادن الکترودها بر روی قسمت انتهایی اندام قطع شده برای فردی که دچار قطع عضو شده، سیگنال های موردنیاز برای کنترل ابزارهای توانبخشی را دریافت کرد. با رمزگشایی الگوهای این سیگنال ها، می توان از آنها در سیستم کنترلی مایوالکتریک برای کنترل پروتزها و یا سیستمهای توانبخشی استفاده کرد. این روش به فرد معلول و یا بیمار این اجازه را می دهد تا به صورت حسی و تنها با انجام یک حرکت مشخص با استفاده از اندام های باقیمانده خود، فرمان کنترلی نظیر یک حالت خاص گرفتن جسم را بر روی پروتز دست پیاده سازی کند. رابط کاربری مبتنی بر الکترومایوگرافی می تواند، فرمانهای کنترلی مشخصی را برمبنای محتوای سیگنال الکترومایوگرام به دستگاه ارسال کند. مهمترین مزیت استفاده از سیستم کنترل مایوالکتریک نسبت به دیگر روشهای کنترل پروتزها نظیر پروتزهایی که از نیروی بدن برای حرکت استفاده می کنند، عدم نیاز به دخالت دست و منطبق شدن بر نیت بیمار برای حرکت است. این رابط توانایی کنترل حسی و بدون نیاز به توجه مستقیم کاربر را داراست که ارتباطی راحت را بین کاربر و دستگاه میسر می سازد و کاربر را از دستگاه های کنترل قابل حمل و نیاز به داشتن ارتباط مستقیم چشمی به دستگاه، بی نیاز می کند. تنها شرط استفاده از این روش کنترلی این است که کاربر بتواند تعدادی از ماهیچه های خود را به صورت ارادی فعال کند. سیگنال های مایوالکتریک به روش غیرتهاجمی قابل ثبت بوده و می توان از آنها در کنترل نیرو و یا سرعت هر سناریو کنترلی استفاده کرد. امروزه کنترل مایوالکتریک به عنوان یک جایگزین برای پروتزهای غیرفعالی که از نیروی بدن خود فرد برای حرکت استفاده می کنند، در پروتزهای تجاری به کار می رود. این پروتزها توانایی انجام حرکات پیچیده تر در عین داشتن ظاهری زیباتر را نسبت به پروتزهای معمول دارا هستند. باوجود قابلیتها، مزایا و پتانسیل کنترل مایوالکتریک، این روش تا تجاری سازی کامل، فاصله قابل توجهی دارد و برای بهبود عملکرد کنترلی مقاوم و دقیق تر این روش در نبود بازخوردهای کنترلی، راه زیادی در پیش است. از مهمترین حوزه های استفاده از این واسط کاربری می توان به حوزه توانبخشی بیماران و معلولین، اگزواسکلتونها، بازیهای رایانهای برای انگیزه دادن به بیمارانی که نیاز به تحریک و تقویت ماهیچه های خود دارند و ابزارهای کنترل از راه دور اشاره نمود.