در سال ۱۸۴۰ میلادی در اسکاتلند، سرمای شدید زمستان، زندگی را در خانه های بزرگ دشوار ساخته بود. گرم کردن خانه هایی که اتاق های زیادی داشتند مشکل بود و هرچه خانه ها بزرگتر بودند دمای داخلی پایینتری داشتند. این مشکلات باعث شد تا اسکاتلندی ها به دنبال راه حلی برای گرم نگهداشتن خانه هایشان بگردند که موجب شد طرحی به نام دوجداره را توسعه دهند. در سال ۱۹۳۰ میلادی در ایالات متحده مخترعی به نام هاون باعث رشد فناوری دوجداره شد و ترموپان را اختراع کرد. ترموپان در سالهای ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰ میلادی محبوبیت زیادی کسب کرد و به عنوان یک محصول لوکس و تجملاتی در آن دوره ایالات متحده ظهور پیدا کرد. در سال ۱۸۸۰ میلادی در انگلستان، هزاران خانه جدید شروع به توسعه کردند که شامل برجها و سایر ساختمانهایی بود که از لحاظ عایق کاری ضعیف بودند. عموم مردم انگلستان در آن زمان برای گرم ترماندن خانه هایشان تلاش می کردند. در آن زمان، پنجره های تک جداره و قدیمی با وجود اینکه جلوی بادهای سرد را می گرفتند اما دیگر جوابگوی انتظارات مردم نبودند. در سال ۱۹۶۵ میلادی همه چیز شروع به تغییرکرد. دولت بریتانیا تصمیم گرفت تا ساخت خانه های آینده را مدیریت کند و قوانین جدیدی را برای محافظت از مردم ساکن در آن خانه ها تنظیم کند. قوانین جدید توسط سازمان ساختمان سازی، تایید و مورد حمایت قرار گرفت. تشویق سرمایه گذاران و سازندگان برای سرمایه گذاری در تکنولوژیهای جدید و استفاده از موادی که باعث صرفه جویی در مصرف انرژی می شوند، یکی از قوانینی بود که برای کاهش هزینه ها معرفی شد اگرچه خانه ها در ایالات متحده از دهه ۱۹۴۰ میلادی از مزایای شیشه های دوجداره برخوردار بودند، اما تا سال ۱۹۷۰ میلادی در انگلستان به دلیل هزینه های بالا و عدم وجود قوانین جدید ساخت و ساز، هنوز استفاده از این شیشه ها به طورکامل رواج پیدا نکرده بود. اکنون صنعت پنجره دوجداره قسمتی از روند بهبودبخش خانگی است. پنجره های دوجداره به خاطر توانایی در کاهش سر و صدا گرمایش خانه و استفاده هوشمندانه از انرژی، مورد استفاده قرار می گیرند.