واکسنها که بخشی از بازار بزرگ داروهای زیستی به حساب می آیند، به سوسپانسیونی از میکروارگانیزم های ویروسی یا باکتریایی کشته یا ضعیف شده یا پروتئینهای آنتی ژنیک به دست آمده از آنها اطلاق می شوند که به منظور پیشگیری، بهبود یا درمان بیماریهای عفونی تجویز می شوند. از زمان کشف اولین واکسن علیه آبله توسـط ادوارد جنر در سال ۱۷۹۶ تاکنون ، علم پزشـکی از روش هـاي مختلفی بـراي تولیـد واکـسن و کنتـرل بیمـاري هـاي متعددي استفاده کرده است. واکسن‌ها با تقلید یک عامل عفونی – ویروس، باکتری یا دیگر میکروارگانیسم‌های عامل بیماری – عمل می‌کنند. این کار به سیستم ایمنی ما «یاد می‌دهد» که چگونه به طور سریع و مؤثر به این عامل واکنش نشان دهد. واکسنها از زمان ابداع تاکنون در سه نسل قابل دسته بندی هستند. واکسنهای نسل اول شامل میکروب کشته شده با استفاده از حرارت یا مواد شیمیایی هستند که به صورت های مختلف مانند تزریقی و خوراکی به بدن وارد می شوند. استفاده از قابلیتهای زیست فناوری منجر به ظهور واکسنهای نسل دوم یا واکسنهای نوترکیب شده است. در اين نوع روش كل پيكره ميكروب يا ويروس برای توليد واكسن استفاده نمی شود، بلكه تنها از يک ژن و فرآورده آن، واكسن توليد و سپس استخراج و خالص سازی خواهد شد. معروفترين نوع اين واكسنها، واكسن هپاتيت ب است كه ژن توليدكننده آن به ميكروارگانيزم ديگری منتقل می شود و فرآورده توليدی در ادامه از آن ميكروارگانيزم استخراج و به صورت واكسن در دسترس قرار می گيرد. واکسنهای نسل سوم نوع جدیدی ازواکسنها هستند که به نام واکسنهای ژنی شناخته می شوند. در اين واكسنها ماده ای به نام پلاسميد که حاوی ژن مورد نظر برای درمان يا پيشگيری است، به بدن فرد تزريق می شود و در ادامه پروتئينهای نوتركيب در داخل بدن خود فرد ساخته می شوند و در اختيار دستگاه ايمنی قرار می گيرند. تحقیقات برای تولید موج جدید از واکسنها به نام واکسنهای درمانی نیز از سال ٢٠١٢ شکل گرفته است که پیشگیری از بیماریهای غیرواگیردارمثل دیابت، آلزایمر، سرطان و فشار خون را بر عهده دارند.