با گسترش شهرنشینی، کاربرد بتن و مصالح ساختمانی به‌صورت گسترده در سراسر دنیا در حال افزایش است. بنابراین استفاده از مکانیزمی که بتواند در افزایش طول عمر سازه ‏های بتنی موثر باشد، ضروری است. دوام سازه ‏های بتن آرمه عموماً تحت تاثیر ترک قرار دارد. ترک در بتن به علت‏های مختلف مثل حملات زیست محیطی، اضافه بار، دوره‏ های یخ ذوب، یا آسیب‏های تصادفی ایجاد می‏ شود. ترک‏های سطحی بتن، ورود مواد شیمیایی و خورنده مثل کلر را فراهم کرده که در اثر این عوامل، آرماتورهای داخل سازه‏ های بتن ‏آرمه خورده شده و موجب ازبین‌ رفتن سازه ‏های بتنی می ‏شود. سازه های بتنی یک ظرفیت مشخص برای ترمیم این نوع از ترک ها دارند که به ترکیب شیمیایی بتن وابسته است. به ویژه مخلوط های با درصد سیمان بالا خواص خودترمیمی قابل ملاحظه ای دارند که ناشی از باقی ماندن مقداری از سیمان اولیه به صورت واکنش نکرده (آبگیری نشده) در بتن است که با نفوذ آب، این سیمان آبگیری نشده واکنش داده و ترک را پر می کند. این فرآیند در مورد همه بتن های سنتی اتفاق افتاده ولی توان خود ترمیمی آن محدود به ترک های با عرض کمتر از دو میلیمتر است. همچنین برای انجام این فرآیند شرایطی نیاز است که ایجاد این شرایط در بتن، در هنگام ایجاد ترک دشوار است، به عنوان مثال ذارت ریز سیمان باید در سطح ترک در مواجهه با آب قرار بگیرند که احتمال رخداد آن اندک است یا مخلوط بتن باید حاوی مقادیر بالای سیمان باشد که این موضوع به دلیل قیمت بالای سیمان و کاهش استحکام بتن، کمتر استفاده می شود. بنابراین برای افزایش مقاومت و طول عمر سازه ها بایستی به دنبال ایجاد روش های جایگزین مثل بتن زیستی بود. رسوبات آهکی میکروبی به عنوان یک درزگیر، توانمندی بالایی در پرکردن ترکها و شکافهای ریز در گرانیت، سنگ و ماسه دارد. در این روش اوره توسط آنزیم اوره آز ترشح شده از باکتری، هیدرولیز شده و کربنات کلسیم در حضور یون کلسیم تشکیل می شود و موجب بهبود پایداری و خواص بتن در طولانی مدت می شود. بنابراین مبحث استفاده از رسوبات زیستی در ترمیم ترک بتن می تواند به عنوان یک روش طبیعی و سازگار با محیط زیست مورد توجه قرار گیرد.