فناوری نانو به عنوان یک دانش بین رشته ای، یکی از مهمترین زمینه های توسعه و تحقیق در میان علوم جدید را فراهم نموده است. نانوذرات به دلیل ویژگیهای منحصربه فرد فیزیکی و شیمیایی وابسته به اندازه خود، مزایای بسیاری را در این زمینه ایجاد کرده اند. در میان بسیاری از نانومواد شناخته شده، نانوذرات مغناطیسی به دلیل خواص مغناطیسی منحصربه فرد خود و توانایی پاسخ به میدان مغناطیسی خارجی، کاربردهای گسترده ای در زمینه های مختلف پزشکی، محیط زیست، علوم مواد، فناوری زیستی، علوم مهندسی و کامپیوتر پیدا کرده و توجهات به سمت ساخت انواع مختلفی از این نانوذرات معطوف شده است. در بین تعداد بی شمار نانوذرات مغناطیسی موجود، نانوذرات آهن و اکسیدآهن، بیشتر از سایر ذرات مورد استفاده قرارمی گیرند. به دلیل توانایی این نانوذرات در پاسخ به میدان مغناطیسی و نیز اتصال به مولکولهای زیستی مانند پپتیدها، آنتی بادیها و سایر پروتئین ها و اسیدهای نوکلئیک، این نانوذرات به ابزارهای مفیدی در زمینه فناوری زیستی و پزشکی تبدیل شده اند. از جمله کاربردهای زیستی نانوذرات مغناطیسی می توان به استفاده از این نانوذرات در جداسازی و تغلیظ مولکول های زیستی، جداسازی مغناطیسی و نشان دار کردن سلولی، انتقال هدفمند دارو و اسیدهای نوکلئیک، تثبیت آنزیم، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی، تشخیص باکتری و هایپرترمیا اشاره کرد. علی رغم کاربردهای گسترده نانوذرات مغناطیسی، در استفاده از این نانوذرات در زمینه های زیستی چندین چالش مهم وجود دارد. خاصیت مغناطیسی بالا، اندازه کوچکتر از ۱۰۰نانومتر و توزیع اندازه یکنواخت، پایداری بالا، سمیت کم، اتصال هدفمند به مولکولهای زیستی و پراکندگی بالا در حلالهای آبی از جمله این چالشها است. عواملی مانند اندازه، شکل، ترکیب هسته، بار و پوشش سطحی در میزان پایداری و پراکندگی این نانوذرات نقش اساسی دارند. گروه های شیمیایی سطحی از جمله عوامل تاثیرگذار بر ویژگی های فیزیکوشیمیایی نانوذرات مغناطیسی مانند حلالیت و پراکندگی و نیز قدرت مغناطیسی هستند.