با پیشرفت علم و فناوری و گسترش استفاده از میدان های مغناطیسی در صنعت، پژوهش، پزشکی و غیره، امروزه با بهره گیری از نوسانات حاصل از میدان های مغناطیسی ایجاد شده در راستای بهبود امراض و برای درمان، از مغناطیس درمانی استفاده می شود.  یکی از راه های درمان ناباروری استفاده از اثر میدان های مغناطیسی بر اسپرم است. حرکت اسپرم ازجمله موارد ضروری در باروری است و مهمترین پارامتر در ارزیابی توانایی لقاح اسپرم های انزالی به شمار می رود. در واقع سلول اسپرمی که ویژگی های حرکت یا منابع انرژی نداشته باشد، قدرت حرکت به سمت جلو ندارد و در نتیجه نمی تواند لقاحی صورت دهد. مطالعات نشان دهنده تاثیر میدان های الکترومغناطیس در حرکت اسپرم انسان به کاهش حرکت در شدت های بالا و افزایش حرکت در شدت های پایین اشاره دارند. تاکنون دو مسیر متابولیکی برای تولید انرژِی در اسپرم شناخته شده است: گلیکولیز و فسفریلاسیون اکسیداتیو. در سلول اسپرم تنها بخش کوچکی از دم اسپرم (بخش میانی یا گردن) حاوی میتوکندری است، فسفریلاسیون اکسیداتیو تنها محدود به همین ناحیه از سلول است و برای تامین انرژی سایر قسمت های سلول، مسیر گلیکولیز به کار می رود. در واقع زمانی که یک سلول در مواجه با میدان مغناطیسی قرار می گیرد، میتوکندری هایی که مسئول سنتز ATP هستند از سمت هسته سلول به سمت غشاء سلول گسترش می یابند و با تحریک تنفس ترشح کلاژن و در نتیجه چسبندگی سلولی و اسکلت سلولی تغییر می کند.
 میزان تاثیرگذاری میدانهای مغناطیسی بر شکل سلولهای مختلف متفاوت است که می توان علت این تاثیرپذیری را منوط به نوع سلول، مدت زمان تحت تاثیر و نیز شدت میدان دانست که با تاثیر روی آرایش منظم فسفولیپیدهایی است که از نظر دیامغناطیسی، ناهمسان گرد هستند و تمایل به جهت گیری عمودی نسبت به خطوط میدان را پیدا کرده اند، اشاره کرد. در حقیقت نیروی حاصل از میدن سبب بر هم خوردن تعادل فشار هیدرواستاتیکی در عرض غشای دو لایه فسفولیپیدی شده و این عدم تعادل منجر به تغییر شکل شده و تغییر در گیرنده هایی غشایی را موجب می شود که در نتیجه با تغییر در رفتار طبیعی سلول همراه است. اما تحقیقات نشان داده است که اسپرم های تحت میدان مغناطیسی تغییرات ریختی در آنها اتفاق نمی افتد.