بخش عمده ای از دنیای کودان ملموس و سه بعدی است. آنها هر آنچه را که می بینند باور می کنند و تشنه یادگیری از طریق اسباب واقعی هستند که خود متشکل از مجموع احجام اند و بعضی خود را با آنها سرگرم می سازند. بهره گیری ازدنیای سه بعدی مستلزم فراگیری اصول عملی و کسب مهارت درزمینه کار با ابزارهای آن است. فعالیت هایی که شامل محرک های مختلف مانند: تصاویر، صداها و شخصیت ها هستند، سبب می شوند کودکان به محتوا بیشتر توجه کنند و آن را از حافظه کوتاه مدت به بلند مدت انتقال دهند و برای آنها به یادماندنی شود. محققین استدلال می کنند که استفاده از اسباب بازی های ساختمانی ( همانند انواع لگوها) منطق فضایی را افزایش می دهند و بازی در محیط واقعی با مکعب ها، احجام هندسی و پازل ها به تقویت هوش فضایی کمک شایانی می کند. جالب تر اینکه صحبت کردن و تعامل با والدین در زمان بازی، نقش تعیین کننده ای در تربیت هوش فضایی کودکان دارد. والدینی که هنگام بازی کودکانشان در کنار آنها می نشینند و از کلماتی نظیر بالا، رو، زیر و اصطلاحات هندسی نظیر گردی، گوشه، لبه، مثلث و غیره استفاده می کنند ناخودآگاه به درک فضایی و تفکر سه بعدی کودکان کمک می کنند. در واقع، نقش بازی کردن و تعامل با بزرگسالان، به کودکان کمک می کند تا حس مالکیت، تعلق، امنیت و سازگاری با جهان پیرامون خود را بهبود بخشند. دانش آموزان با هوش فضایی بالا، درباره تصاویر و مجسمه ها می اندیشند؛ به حل معما و جداول اشتیاق نشان می دهند؛ طراحی و رسامی از اشیا را دوست دارند و به فیلم ها، اسلایدها، نوارهای ویدیویی، نمودارها و نقشه ها علاقه مندند و با چنین قابلیت هوشی می توانند از برنامه های طراحی و نقاشی، برنامه های خواندن و همراه با تصاویر، برنامه هایی همراه با نقشه ها و نمودارها بهره بگیرند. همچنین می توانند از برنامه های چندرسانه ای، برنامه های صفحه های گسترده رایانه ای استفاده کنند.