کهیر نوعی ضایعه پوستی است که با تورم قرمــز یــا ســفید رنگ، خــارش دار مشخص می شود. در بیشتر بیماران بروز کهیر بـی ضـرر بـوده و هـیچ علامت پایداري بر جاي نمی گذارد. ضایعات کهیـر بعـد از چند دقیقـه تـا چنـد سـاعت بـدون بـاقی گذاشـتن هرگونـه اثـر از بـین مـی رونـد. معمولاً خارش شدید وجود داشـته و گـاهی ممکن است با احساس سوزش، گزش و به ندرت بـا درد نیز همـراه باشـد. در مـوارد شـدیدتر و درصـورتی کـه متعاقب تورم زبان یا گلو باعث انـسداد راه هـاي هـوایی شـود، مـی توانـد تهدید کننـده حیـات بـوده و باعـث کــاهش ســطح هوشــیاري گــردد. در طـب رایـج، اسـاس درمـان دارویـی در بیمـاري کهیر، استفاده از داروهاي آنتی هیستامین است. درمان های موجود اگرچه معمولاً قـادر بـه کـاهش علائـم بیمـاري هــستند، امــا عمومــاً بــا بــروز عــوارض جــانبی مثــل خواب آلـودگی، احـساس کـسالت، خـشکی دهـان و غیره همراه بوده و در افراد با مشکل احتباس ادراری و بیماری های قلبی احتیاط مصرف دارند. از سوی دیگر بیشتر داروهای آنتی هیستامین در بارداری و شیردهی منع مصرف داشته و با دیگر داروها نیز تداخل اثر دارند؛ ضمن اینکه اثربخشی درمان با این گروه از داروها نیز موقتی است. با بررسی های انجام گرفته در منابع اصیل طب ایرانی، حداقل ۴۸ گیاه دارویی از سوی حکمای این مکتب طبی برای درمان بیماری کهیر مورد استفاده قرار می گرفته است که از این میان می توان به عدس، کافور، گشنیز، بارهنگ، کاهو، دانه به، زیتون، گل سرخ، انجیر، توت و نیلوفر اشاره کرد. از سوی دیگر در طب ایرانی در بسیاری از موارد برای درمان کهیر از ترکیب چند گیاه به صورت موضعی یا حتی سیستمیک (جوشانده خوراکی) استفاده شده است. از این جمله می توان به جوشانده هلیله و تربد که به صورت خوراکی مصرف می شود یا ضماد تهیه شده با آرد جو، سرکه و آب کرفس که به صورت موضعی استفاده می گردد اشاره نمود.