در سال های اخیر، آموزش زبان انگلیسی به کودکان پیش از سن دبستان مورد اقبال وسیع خانواده های ایرانی قرار گرفته است. به این منظور، علاوه بر تاسیس مراکز خاص آموزش زبان انگلیسی به کودکان، قسمتی از برنامه های ثابت اغلب مهدهای کودک و مراکز پیش دبستانی به این امر اختصاص یافته و برنامه های خاصی جهت آموزش زبان انگلیسی از دوره جنینی و شیرخوارگی به شکل وسیع، در دسترس قرار گرفته است. با این وجود یادگیری زبان انگلیسی در سنین ابتدایی زندگی، در محیط های آموزشی کنونی از جهت سلامت روانی و رشد ذهنی، اجتماعی، عاطفی و فرهنگی کودکان نیازمند بررسی عمیق است. روان شناسان معتقدند دوره کودکی دوره بازی و تقویت روحیه نشاط در کنار رشد اجتماعی و یادگیری مهارت های زندگی است. اشتغال به یادگیری و حفظ اشعار انگلیسی نوشتن حروف الفبا و کلمات انگلیسی و نشستن طولانی در کلاس های زبان انگلیسی یا تماشای طولانی مدت ویدیوهای آموزشی و فیلم ها و کارتون های زبان انگلیسی با نیاز کودکان به جنب و جوش فعالیت بدنی، بازی و یادگیری و تمرین مهارت های جسمی، ذهنی و اجتماعی همخوانی ندارد. کودک به طور طبیعی در خلال بازی با همسالان همکاری و سازگاری با افراد، رعایت حقوق آنها و مطالبه حقوق خود، پاسخگویی به گروه و موضع گیری در قبال مسائل جمعی، ابراز و دریافت محبت را می آموزد. این توانایی ها در کلاس درس ولو آنکه بازی های آموزشی محدودی با هدف آموزش زبان شبیه سازی و انجام شوند قابل حصول نیست. بدیهی است که کلاس های طولانی مدت زبان انگلیسی و صرف وقت بسیار برای یادگیری آن در منزل فرصت بازی های کودکانه که زمینه تعال سازنده و صحیح کودک در آینده است را کاهش می دهد.