بسته شدن مدارس و فاصله گذاری فیزیکی منجر شده کودکان زمان بیشتری را در خانه باشند که نه تنها منجر به وقفه در رشد مهارت های اجتماعی و ارتباطی مورد انتظار آنها در مدرسه می شود، بلکه حساسیت و اهمیت نوع رفتار والدین را نسبت به گذشته پررنگ تر کرده و آنها را ملزم کرده است که اوقات بیشتری را با فرزندان خود سپری کنند. از طرفی افزایش استرس و نگرانی والدین، همراه با کاهش ظرفیت و منابع کافی آنها به دلیل مشکلات سلامت روانی و رفتارهای مقابله ای مثل استفاده از مواد، والدین را در معرض خطر قرار می دهد تا بیشتر به فرم های مشکل ساز با فرزندان خود برخورد کنند. به خوبی مشخص شده است که استرس والدین نقش مهمی در احتمال سوءاستفاده از کودکان دارد. قرار گرفتن در معرض عوامل استرس زا می تواند منجر به خستگی عاطفی و جسمی شود که به نوبه خود فشارهای بی رویه بر روابط والدین و کودک ایجاد می کند. در واقع، با افزایش سطح استرس والدین، آنها بیشتر درگیر فرزندپروری ناکارآمد شده و خطر سوء استفاده از کودک افزایش می یابد. با این حال، برخی از عوامل مانند کنترل ادراک شده بر روی رویدادهای استرس زا یا محیط های حمایتی خانوادگی، به عنوان عواملی برای کاهش پریشانی و خطر سوء استفاده از کودکان عمل می کنند. از طرف دیگر بسیاری از والدین اغلب به حمایت از مادربزرگ و یا سایر اعضای خانواده برای مراقبت از کودک یا کمک به فعالیتهای مربوط به والدین متکی هستند، اما به دلیل فاصله گذاری های فیزیکی این امر دیگر امکان پذیر نیست. تقریباً در هیچ زمان دیگری در تاریخ، حمایت های خانوادگی برای چنین بخش بزرگی از جمعیت در یک زمان کاهش نیافته است که این خود موجب فرسودگی والدین می شود که خود می تواند می تواند تأثیر منفی بر تعامل کودک و والدین در هر نوع خانواده داشته باشد. به طور کلی در بحران همه گیر کووید-۱۹ ،همه سطوح زندگی خانوادگی بلاخص رابطه والد-کودک تحت تاثیر قرار می گیرد که در این شرایط عدم وجود حمایت های اجتماعی و عوامل استرس زا با فرسودگی والدین و کودک آزاری همراه هستند؛ در حالی که برخورداری از مهارت های مقابله ای قوی و همدلی و خودکارآمدی در والدین، ارتقا کیفیت رابطه والد-کودک را به دنبال دارند.