والدین و مربیان از همان اوایل دوره پیش دبستانی شاهد سردرگمی برخی از دانش آموزان در یادگیری مهارت های ساده ریاضی هستند که به عنوان تکلیف به آنها داده می شود. برای مثال، برخی از کودکان در نامیدن اعداد یاد گرفته شده یا شمارش و تشخیص تعداد اشیاء در یک گروه مشکل دارند. برخی از مشکلات این کودکان آن قدر ادامه می یابد تا مشکلات یادگیری در ریاضی پدیدار می شود در حالی که آنها در درس های دیگر پیشرفت خوبی دارند. یکی از روی آوردهای مهم و موثر در مداخلات درمانی اختلال ریاضی، روی آورد شناختی- رفتاری است. این روش اغلب به شکل آموزش خود به کار می رود و مستلزم گفت و گو با خود برای تسهیل فرایند حل مسئله است. به نظر می رسد وقتی دانش آموزان مراحل محاسبه را قبل از نوشتن آن در ذهن مرور و با خود بیان می کنند در مقایسه با زمانی که فورا به نوشتن راه حل مسئله مبادرت می ورزند در حل مسئله موفق ترند. نوشتن در واقع مرور مراحلی است که فرد آنها را به صورت ذهنی طی کرده است، هنگامی که دانش آموزان در حین مسئله یا محاسبه مراحل، عملیات ریاضی را با خود می گویند عملکرد آنها به طور معناداری بهبود می یابد. با توجه به اهمیت و نقش راهبرد گفت و گوی با خود حین حل مسئله و انجام محاسبات، مراحل زیر برای آموزش آن پیشنهاد می گردد:
۱- الگوسازی: معلم باید خود، مسئله را حل کند و مراحل آن را با صدای بلند بیان نماید. این کار موجب می شود که دانش آموزان بدانند که در هنگام حل مسئله باید به چه چیزهایی توجه کنند و به چه پرسش هایی پاسخ دهند.
۲- حل مسئله توسط معلم و دانش آموزان: معلم و دانش آموزان به طور همزمان مسئله را حل می کنند و مراحل آن را بیان می کنند.
۳- حل مسئله توسط دانش آموزان: دانش آموزان به تنهایی به حل مسئله می پردازند و مراحل آن را بیان می کنند در این مرحله لازم است معلم نظارت دقیق داشته باشد تا زمانی که دانش آموزان در حل مسئله مستقل شوند.
۴- حل مسئله و آموزش درونی خود: دانش آموزان مسئله را حل می کنند و مراحل را بدون صدا با خود بیان می کنند.
۵- بازخورد: دانش آموزان مسئله را به طور مستقل حل و مراحل را با استفاده از گفت و گوی درونی برای خود بازگو می کنند و برای هر تکلیفی که درست انجام می دهند خود را تقویت می کنند.