بر طبق تعريـف، ذراتـي كـه انـدازه ي ذره اي آنهـا كمتــر از ۱۰۰ نــانومتر باشــند را نــانو ذره در نظــر مي گيرند. با وجود اينكه دانش كمي از اثرات بيولوژيكي نانوذرات در دست است، بـا ايـن حـال ضـدآفتابهـاي بسياري از نـانوذرات سـاخته شـده انـد و بـه بازارهـاي جهانی راه یافته اند. نانوذرات اکسید روی مانند لایه ای شفاف عمل می کنند؛ بدین صورت که پرتوهای مرئی نور خورشید را جذب و پرتوهای فرابنفش را منعکس می کنند. به همین دلیل تغییر رنگ ظاهری پوست (نمای سفید) ایجاد نمی شود. همچنین این نانوذرات به دلیل پخش یکنواخت روی پوست و ایجاد لایه پوششی کامل، نور UV را بهتر منعكس و پراکنده می کنند و لذا کارایی فرمولاسیون افزایش می یابد. علاوه بر این، نانوذرات اکسید روی حالت سیال بودن بهتری به خود می گیرند و از این رو برای فرمولاتور در تهیه فرآورده های ضدآفتاب، فرمولاسیون مناسب تر و یکنواخت تر شده و برای مصرف کننده پخش پذیری آن را روی پوست افزایش می دهد. در نتیجه مصرف کننده احساس سنگینی و جمع شدن پوست را نخواهد داشت. به دو دلیل احتمال نفوذ نانوذرات اکسید روی در پوست می تواند افزایش یابد. اول این که فاصله بین سلول های لایه شاخی پوست حدود ۱۰۰ نانومتر می باشد. نانوذرات با ابعاد کوچک تر می توانند ازاین فضا عبور کنند. دلیل دیگر تضعیف اتصالات بین سلولی در پوست آسیب دیده ناشی از امواج UVB است كه سبب نفوذ راحت تر می گردد. پس از نفوذ به وسیله هر کدام از سیستم های ایمنی بدن نیز اصطلاحا فرار کنند. بطورکلی باوجود احتمال بالای جذب نانوذرات و مبهم بودن اثر بیولوژیکی آن بر روی سلول ها، تاکنون جذب و در نتیجه سمیت در اثر استفاده روزانه از نانوذرات اکسید روی در ضدآفتاب ها دیده نشده است.