علی رغم تعداد محدودی از داروهایی که قابلیت عبور از پوست را به دلیل ویژگی نفوذپذیری لایه شاخی پوست دارند، ارزش بازار جهانی محصولات پوستی بین ۲۰ تا ۳۲ میلیارد دلار تا سال ۲۰۲۵ پیش بینی می شود. سیستم های دارورسانی پوستی به عنوان جایگزین بهتر نسبت به دارورسانی خوراکی و تزریق از راه هایپودرم از زمانی مورد توجه قرار گرفتند که اولین زیست چسب پوستی اسکوپولامین برای نوعی بیماری به وسیله سازمان غذا و داروی آمریکا در سال ۱۹۷۹ مورد تایید قرار گرفت. در مقایسه با سیستم های دارورسانی خوراکی یا سیستمیک، دارورسانی پوستی باعث آزادسازی کنترل شده دارو از راه پوست در بیمار شده و این امر می تواند تاثیر متالولیسم اولیه کبدی و عوارض جانبی سیستمیک را کاهش داده و از طریق ایجاد سطح ثابت دوز دارو در خون به هنگام درمان، پذیرش بیمار را افزایش دهد. در هر صورت کاربردهای گسترده دارورسانی پوستی را عملکرد حفاظتی بالای پوست به ویژه در لایه استراتوم کورنئوم که یک ارگان لایه لایه بوده و پوست را از حمله عوامل خارجی محافظت می کند، محدود می کند. تنها تعداد کمی از داروها هستند که می توانند از راه پوست به صورت غیرفعال انتشار یافته و به غلظت موثری در خون برای درمان بیماری ها برسند. معمولا این داروها چربی دوست هستند و وزن مولکولی کمی دارند. طی دو دهه گذشته، تلاش های بیشتر برای بهبود نفوذ دارو از پوست سالم به وسیله تکنیک های فیزیکی و شیمیایی مانند اینتوفورز، سونوفورز، الکتروپوراسیون، میکرونیدالینگ، مگنتوفورز و گسیل پرتوالکترون متمرکز شده بود. بیشتر این روش ها ممکن است سبب تحریک پوستی شوند که این امر می تواند پذیرش بیمار را کاهش دهد. امروزه باتوجه به خصوصیات فیزیکوشیمیایی منحصربه فرد نانوذرات، از آنها در دارورسانی پوستی استفاده می شود.