تخمین زده می شود که بیش از نیمی از تابش خورشید (۵۴ درصد) مربوط به بخش مادون قرمز باشد و تنها ۳۹ درصد آن از نور مرئی حاصل  می شود و در نهایت ۷ درصد باقیمانده مربوط به اشعه فرابنفش می باشد. امواج مادون قرمز از امواج گرمایی هستند؛ به عبارت دیگر تابش مادون قرمز را در زندگی روزمره به شکل گرما احساس می کنیم. گرمای نور خورشید، آتش، بدن، کهکشانها و رادیوتورها از نوع مادون قرمز هستند. مثال های دیگری از تابش های مادون قرمز ساخته دست بشر شامل سشوارها، محفظه های برنزه کننده، تکنیک دید در شب (دوربین های مادون قرمز، ال ای دی ها، کوله های گرمایشی (برای اسکی و کمپینگ)، سوناهای مادون قرمز و وسیله یخ زدای هواپیما می باشند. گرمایش مادون قرمز در پروسه های تولید صنعتی مانند ایجاد روکش، شکل دهی پلاستیک و خشک کننده های پرینت بسیار پرکاربرد است. تابش مادون قرمز فرکانس ۷۵۰ نانومتری دارد و درست در بالای امواج نور مرئی در طیف الکترومغناطیس قرار دارد طوری که تا طول موج ۱ میلی متر ادامه می یابد. به طور مرسوم تابش مادون قرمز به سه ناحیه تقسیم می شود. مادون قرمز نزدیک: ۷۵۰ تا ۱۴۰۰، مادون قرمز میانه ۱۴۰۰ تا ۳۰۰۰ نانومتر و مادون قرمز دور ۳۰۰۰ نانومتر تا ۱ میلیمتر. از آنجایی که ۳۰ درصد از تابش مادون قرمز منحصرا مربوط به IRA می باشد بنابرین آثار بیولوژیک آشکاری بر پوست انسان خواهد داشت. برای مثال اریتم یک بیماری پوستی است که به دلیل مواجهه مزمن با گرمای ناشی از IRA ایجاد می شود. میزان زیادی ۶۵ درصد از تابش IRA به لایه های درم و اپی درم پوست نفوذ می کند و به بافتهای زیرجلدی می رسد بدون اینکه تفاوت چشمگیری در دمای پوست ایجاد کند. 
نور مادون قرمز به میزان زیادی در نور خورشید ابتدای روز حضور دارد که پوست را برای مواجهه با اشعه فرابنفش از طریق فرایندی به نام پیشگیری نوری آماده می کند. اشعه مادون قرمز برای کلاژن مضر است زیرا میزان آنزیم ماتریکس متالوپروتئیناز ۱ که تخریب کننده کلاژن است را در فیبروبلاست های انسانی افزایش می دهد. همچنین آسیب میتوکندریایی به دنبال افزایش انرژی درونی اندامک ها منجر به تسهیل فرایند پیری می گردد بنابراین، اشعه مادون قرمز می تواند آسیب میتوکندریایی ناشی از رادیکال های آزاد را افزایش دهد.