در مخابرات بی سیم، از آنجایی که سیگنال های ارسالی در فضای سایبر پخش می شوند؛ به شدت در برابر شنود آسیب پذیرند. آسیب پذیری ارتباطات بی سیم در برابر استراق سمع، نقطه ضعفی اساسی در برقراری ارتباطات امن محسوب می شود. برای آن دسته از شبکه های ارتباطی که امنیت در آنها از اولویت بالایی برخوردار است؛ مخابرات بی سیم تنها در صورتی می تواند کارآمد باشد که برای امن نمودن ارتباطات خود راه حلی موثر اتخاذ نموده باشد. یکی از راه حل های ممکن برای ایمن سازی ارتباطات در سیستم های چند کاربره به کارگیری تکنیک همراستاسازی تداخل می باشد، در واقع تکنیک همراستاسازی تداخل یکی از روش های مطمئن و امن در ارسال داده ها و اطلاعات با ارزش برای فرد مجاز در فضای سایبر می باشد که این موضوع همراستاسازی تداخل را به نوعی راه کار پدافند سایبری تبدیل می کند. کاربرد اصلی همراستاسازی تداخل ( همانطور که از نام گذار آن مشخص است)؛ کاهش تداخل به منظور برقراری ارتباطات همزمان و هم فرکانس چند کاربره می باشد. همراستاسازی تداخل یک تکنیک ارسال و یا دریافت مشارکتی است که به صورت خطی (یا غیرخطی) سیگنال را روی چند بعد، نظیر شیارهای زمانی، بلوک های فرکانسی و آنتن ها کد می کند. به عبارت دیگر همراستاسازی به دنبال حداکثرسازی ابعاد فضایی سیگنال مطلوب و در نتیجه حداقل سازی ابعاد فضایی سیگنال مطلوب و در نتیجه حداقل سازی ابعاد فضای سیگنال های تداخلی در فضای گیرنده مطلوب می باشد. بنابراین به کمک تکنیک همراستاسازی  تداخل، هر کاربر می تواند سمبل های مستقل ارسالی از طرف ایستگاه رادیویی را بدون مواجهه با تداخل ناشی از سیگنال های سایر کاربران، دریافت نماید.