در طبیعت موجودات گوناگونی از استتار هوشمند برای مخفی کردن خود از دید شکارچیان بهره می برند. آفتاب پرست نام سوسماری است که در مواجهه با خطر به سرعت رنگ خود را تغییر می دهد تا از تهدید شکارچی در امان بماند. خرچنگ آذینگر، نوعی ماهی پهن نیز از همین شیوه استفاده می کنند. در مراکز علمی دنیا با الهام گرفتن از طبیعت سعی شده است مدلی برای استتار هوشمند ارائه شود. پنج روش برای دست یابی به این استتار بیان شده است که عبارتند از: تقلید کردن از طبیعت، نامرئی سازی به وسیله فرامواد، نامرئی سازی به وسیله نظریه اپتیکی، استفاده از نانو ذرات و ژل های هوشمند.  نوعی از استتار هوشمند با تکیه بر مواد هوشمند و يا فرامواد صورت می گیرد. مواد هوشمند موادی هستند که يک يا برخی از ويژگیهايشان می تواند به کمک محركهای خارجی مانند فشار، حرارت، رطوبت، الکتريسیته و ... تغییر کند. گروهی از مواد هوشمند سیستم های کروموژنیک هستند که رنگشان در پاسخ به تغییرات دمای نوری و یا الکتریکی تغییر می کند( به ترتیب ترموکرومیک، فوتوکرومیک و الکتروکرومیک نامیده می شوند) فراماده ها موادی مصنوعی هستند که طراحی گرديده اند تا خصوصیاتی داشته باشند که در طبیعت موجود نمی باشد.  نیروهای مسلح هلند با همکاری آلمان و کانادا سیستم استتاری هوشمندی را برای ناحیه مرئی طراحی کرده اند که چاملون نامیده می شود. شبکه ای از پلیمرهای ال.ای.دی با سطح درخشندگی خاص در پشت فیلترهای رنگی ثابت نصب شده است که با کمک دوربین، درخشندگی را به نحو مطلوب تنظیم می کند. در اين شبکه ها از مواد الکتروکرومیک (فیلترهای رنگی قابل تنظیم با الکتريسیته) استفاده می گردد. اما چنین به نظر می رسد که توسعه آن هنوز در مرحله تحقیق است. با توجه به اندازه نسبتاً بزرگ پلیمرهای ال.ای.دی و مصرف مداوم برق آن، اين فناوری برای مأموريتهای گسترده ناممکن به نظر می رسد.