امروزه کاربرد پياده راه ها به ويژه در حفاظت از بافت هاي کهن شهري، جايگاه خود را در مباحث شهرسازي يافته و به عنوان ابزاري مفيد در جهت حفظ فضاهاي بافت شهري کهن و آشتي آن با فضاهاي مدرن شهري و ساکنان آن استفاده مي شود. فضايي که فرد در آن آزادانه بدون خطر تصادف با وسايل نقليه حرکت مي کند، مخصوص پيادگان است و براي ايجاد پياده روي آسان، ضمن حفظ بافت تاريخي شهري خلق شده اند. توجه به عابران پياده به عنوان عامل حيات بخش فضاهاي شهري در طراحي اين فضاها و مانعي بر متروک شدنشان ويژگي مشترک پياده راه ها است. بر اساس بررسي هاي صورت گرفته مي توان رويکردهاي موجود در رابطه با برنامه ريزي و طراحي پياده راه ها را به دو دسته کلي ۱- هدف محور و ۲- انسان محور تقسيم کرد. رويکرد انسان محور خود به دو دسته کلي تقسيم مي شوند که اساس شکل گيري آنها توجه به کيفيت زندگي است. دسته اول شامل مواردي است که توجه آنها به کيفيت زندگي اجتماعي است و دسته دوم شامل کيفيت زندگي فردي است. توجه به کيفيت زندگي عابرين پياده در بخش برنامه ريزي و طراحي فضاهاي پياده مي تواند بستري را فراهم آورد که افراد پياده در شهر داراي آسایش بيشتري باشند و به اين وسيله از ماشين محور بودن شهر جلوگيري شود. پيشنهاد مي شود که در برنامه ريزي پياده راه ها از اصول مرتبط با کيفيت زندگي اجتماعي و در طراحي پياده راه ها از اصول مرتبط با کيفيت زندگي فردي استفاده شود. بر اين اساس يک نظام سلسله مراتبي از نيازهاي عابرين از پايين ترين سطح که ايمني باشد تا بالاترين سطح که نيازهاي زيباشناختي و اجتماعي است، جهت برنامه ريزي و طراحي فضاهاي پياده جهت دست يابي به کيفيت زندگي مطلوب براي عابرين پياده پيشنهاد شده است.