همه روزه ميليون ها کاربر در نقاط مختلف دنيا به نحوي از سيستم هاي تعيين موقعيت استفاده مي کنند و به ضرورت وجود اين سرويس ها پي برده اند. مهمترين سيستم تعيين موقعيت،‌ سيستم تعيين موقعيت جهاني است. اين سيستم که با ارسال امواج الکترومغناطيس حاوي اطلاعات در تمام جهات، امکان تعيين موقعيت مکاني را با دقت هاي قابل قبول ممکن کرده است داراي يک نقص بزرگ است. با توجه به طيف اين امواج الکترومغناطيسي، اين امواج به علت مسافت طولاني بسيار ضعيف بوده و براي تعيين موقعيت در محيط هاي مسقف نمي توانند به عنوان زيرساختي مناسب براي توسعه سيستم تعيين موقعيت استفاده شوند. روش هاي مختلفي براي توسعه ي سيستم تعيين موقعيت محيط هاي مسقف ارائه شده که عموماً بر اساس دريافت امواج راديويي ارسالي از فرستنده هايي با موقعيت مشخص هستند. زمان دريافت سيگنال، اختلاف زمان دريافت سيگنال، زاويه دريافت و اثرانگشت مکاني از جمله اين روش ها هستند. اما توجه به اين نکته ضروري است که برخي از اين روش ها براي محيط داخل که محيط پيچيده اي است، مناسب نيستند. روش هاي مبتني بر زمان دريافت سيگنال، اختلاف زمان دريافت سيگنال و زاويه دريافت سيگنال برپايه ي تکنيک هاي مثلث بندي هستند که نياز به ديد مستقيم فرستنده و گيرنده خواهد بود. همچنين سنجش دقيق زمان و زاويه سيگنال دريافتي نياز به ابزارهاي خاص دارند که در بيشتر مواقع گران و پرهزينه هستند. درنهايت روش اثرانگشت مکاني مي تواند به عنوان روشي بهينه مورد استفاده قرار گيرد. روش اثرانگشت مکاني به علت عدم نياز به زيرساخت ويژه و امکان ايجاد ساده تر، به عنوان يک روش رايج مورد استفاده قرار مي گيرد. روش اثر انگشت مکاني براي تخمين موقعيت دستگاه همراه کاربر از توان سيگنال دريافتي استفاده مي کند. براي اين روش الگوريتم هاي مختلفي جهت کشف الگوي مکاني نقاط نمونه به کار برده مي شود که از آنها به روش هاي احتمالاتي، روش نزديک ترين همسايگي و الگوريتم شبکه عصبي مصنوعي مي توان اشاره کرد.