اينترنت اشياء يک فناوري نوظهور و در حال رشد در زمينه فناوري اطلاعات و ارتباطات و انقلاب بعدي مرتبط با اينترنت است. عبارت اينترنت اشياء نخستين بار توسط کوين اشتون در سال ۱۹۹۹ ميلادي بکار برده شد. فناوري اينترنت اشياء،‌ اينترنت ارتباط بين اشياء و گسترش و توسعه اينترنت با استفاده از اصول پايه شبکه حسگر است. به عبارت ديگر، اينترنت اشياء يک شبکه اطلاعاتي است که با استفاده از فناوري هاي ارتباطي گوناگون، اشياء را به اشياء، اشياء را به مردم، و مردم را به مردم متصل و اطلاعات را بر پايه تمامي انواع شبکه هاي در دسترس و اينترنت مبادله مي کند. به اين ترتيب،‌ مديريت،‌ نظارت و پايش، رديابي،‌ مکان يابي و شناسايي هوشمند را عملي مي کند. اينترنت اشياء اين امکان را براي مردم ايجاد مي کند که توليد و زندگي  در يک مسير پوياتر و پيچيده تر را مديريت کنند؛ به وضعيت هوشمند برسند‌ و سطوح بهره وري و استفاده از منابع را بهبود دهند. برخي از فناوري مهم ارتباطي که در اينترنت اشياء استفاده مي شوند عبارتند از: شبکه هاي حسگر بي سيم، شناسايي فرکانس راديويي، ارتباطات ميداني نزديک، تکامل بلند مدت.
- شبکه هاي حسگر بي سيم(WSN): يک شبکه حسگر از تعداد زيادي گره يا نود حسگر تشکيل شده است که در يک محيط به طور گسترده پخش شده اند و به جمع آوري اطاعات از محيط مي پردازند. حسگرهاي اين شبکه حسگرهايي کوچک با توان مصرفي پايين، قيمت مناسب و کاربري گوناگون هستند که افزون بر توانايي جمع آوري داده ها و دريافت اطلاعات مختلف محيطي بر اساس نوع حسگر، قادر به پردازش اوليه و ارسال اطلاعات به نودهاي حسگر هستند.
- شناسايي فرکانس راديويي(RFID): سيستم شناسايي فرکانس راديويي يک سيستم شناسايي بي سيم است که قادر به خواندن و شناسايي اطلاعات اشياء با استفاده از فرکانس راديويي است.  
- ارتباطات ميداني نزديک(NFC): ارتباطات ميداني نزديک کاملا مشابه شناسايي فرکانس راديويي است با اين تفاوت که بازخوان با يک تلفن همراه يکپارچه شده است.
تکامل بلند مدت(LTE): تکامل بلند مدت يک پروتکل استاندارد ارتباط بي سيم براي انتقال داده ها با سرعت بالا بين تلفن هاي همراه بر پايه سيستم جهاني ارتباطات سيار است.