شبکه حسگر بي سيم زير آب (UWSN) نوعي خاص از شبکه هاي حسگر مي باشد که در دهه هاي گذشته، حوزه عملياتي آن به نقاط زير آبي نيز توسعه يافته است اما اين نوع از شبکه ها به دليل عدم حضور GPS (سيستم مکان يابي سراسري) چالش هاي بسياري دارند. اين شبکه ها با محدوديت هايي از قبيل تاخير انتشار زياد، پهناي باند کم، نرخ خطاي بيتي بالا، جابه جايي، حافظه و باتري محدود، محققان را با چالش هاي فراواني روبه رو ساخته اند. در مقايسه با شبکه هاي حسگر زميني، حسگرها در شبکه هاي بي سيم زير آب به سبب استفاده از تکنولوژي صوتي در ارتباطات، انرژي بيشتري مصرف مي کنند.
شبكه هاي حسگر بي سيم زير آب شامل گره هايي حسگر مي باشند كه براي نظارت بر وقايع محيطي ايجاد شده اند. اين گره ها پس از دريافت اطلاعات، آنها را از طريق شبكه زير آب به يك گره جمع آوري كننده منتقل مي كنند كه اين گره، داده ها را به ايستگاه منتقل کنترل ارسال می کنند. ارتباطات زير آب ممكن است شامل انتقال اطلاعات در سه شكل (امواج نوري، الكترومغناطيسي يا صوتي) باشد و هر يك از اين تكنيكها مزايا و معايب خود را دارند. سيگنال هاي الكترومغناطيس كارايي خيلي ضعيفي در زير آب دارند و تنها محدوده هاي انتقالي در حد چندين متر در توان انتقالي حسگر معمولي را فراهم مي نمايند. ارتباط نوري براي شبكه هاي حسگر زير آب به كمك امواج نوري نيز مورد بررسي قرار گرفته است، اين روشها يا نيازمند دقت بالا بوده و يا اگر فواصل بين گره هاي حسگر زياد شود نياز به توان بالايي دارند. در نتيجه شبكه هاي صوتي با امواج صوتي راهكار جايگزين ايده آلي هستند چرا كه سيگنالهاي صوتي به خوبي در سرتاسر آب انتشار يافته و نيازمند توان خيلي كمتري نسبت به سيگنالهاي نوري و امواج الكترومغناطيسي در محدوده هاي ارتباطي يكسان مي باشند.
اگرچه شبكه هاي حسگر زير آب نقاط اشتراكي مثل زياد بودن تعداد گره ها و محدوديت انرژي با شبكه هاي حسگر زميني دارند اما اساساً با شبكه هاي حسگر زميني در بسياري از جهات متفاوت هستند كه در اين رابطه مي توان به پهناي باند محدود، تضعيف شديد انتشار در كانال، تأخيرهاي انتشار طولاني و متغير و نيز نرخ خطاي بيتي بالا اشاره كرد. علاوه بر اين شبكه هاي حسگر بي سيم زير آب برخلاف شبكه هاي زميني از امواج صوتي براي ارتباطات خود استفاده مي كنند. به عبارت ديگر شبكه هاي زميني از فركانس راديويي استفاده مي نمايند كه مناسب آبهاي دريايي نمي باشد چرا كه فركانسهاي پايين در چندين متري دچار تضعيف مي شود و نيازمند آنتن هاي بلند و قدرت انتقال بالايي است.