ساخت و ساز ديجيتال به پروسه به کارگیری ماشین ها در ساخت اشیا که توسط رایانه کنترل می شوند، اطلاق می شود. طراحی های انجام شده به وسیله رایانه ها تنها به نمایش صرف آنها روی نمایشگر خلاصه نمی شوند. تکنیک های ساخت و ساز دیجیتال این امکان را فراهم آورده اند که ساختارهای دیجیتال طراحی شده بتوانند به نمونه های فیزیکی تبدیل شوند؛ این امر، امکان ساخت فرم هایی را فراهم می آورد که ساخت آنها با دیگر روش های متداول میسر نیست. تقسیم بندی های گوناگونی از کاربرد رایانه ها در صنعت وجود دارد اما به طور کلی دور روش اصلی برای ساخت و ساز دیجیتال در معماری بیشتر از دیگر روش ها بیان شده است: روش کاهشی و افزایشی. در روش کاهشی، نمونه فیزیکی مد نظر از طریق فرایند کاستن از یک شی بزرگتر به وسیله مته، تیغه ها و پرتوهای لیزری به دست می آید. در این روش از ابزارهایی مانند دستگاههای سی ان سی، برشگرهای لیزری برای تولید قطعات مربوط استفاده می شود. در روش افزایشی، با روی هم قراگیری لایه های متعدد از مواد، شی ساخته می شود. این موارد می توانند جامد مانند آجر یا خمیری شکل باشند. چاپگرهای سه بعدی از دستگاه های متداولی هستند که در این روش کاربرد دارند. اگرچه فن آوری این روش ها روز به روز در حال پیشرفت است، در روش افزایشی، محدودیت انتخاب مصالح وجود دارد. بیشتر چاپگرهای سه بعدی تنها قادر هستند از مواد پلاستیکی، سرامیکی و کامپوزیتی برای ساخت فرم های فیزیکی استفاده کنند. همچنین، این روش نسبت به روش کاهشی بسیار گران قیمت بوده و اغلب برای ساخت نمونه های کوچک کاربرد دارد. برخلاف روش افزایشی، در روش کاهشی می توان از مواد و مصالح متنوعی برای ساخت بهره گرفت. برشگرهای لیزری می توانند موادی همچون چوب، چرم، پلاستیک و مقوا را برش دهند. همین امر باعث توسعه بیشتر ابزارآلات این دسته نسبت به روش افزایشی شده و با صنعتی سازی روش های تولید، هزینه های تولید قطعات مورد نیاز به میزان مطلوبی رسیده است.