مدتهاي مديدي است كه روانشناسان باليني دريافته اند حالتهاي عاطفي مي تواند بر اختلال هاي جسماني تاثيرگذار باشد و ارتباط ميان تنيدگي روانشناختي و مشخصه هاي جسمي از جمله چاقي اخيرا مورد ارزيابي قرار گرفته و شواهد نشان مي دهد تقريبا هر مشخصه جسماني از سرطان گرفته تا سرماخوردگي ساده مي تواند تا حدودي منشا رواني داشته باشد. چاقي يك اختلال رواني نيست و در اغلب موارد پيامد فرايندهاي روانشناختي نابهنجار نيز محسوب نمي شود، اما اين مساله در بسياري از افراد مبتلا، اضطراب گستردهاي ايجاد مي كند و واكنش جوامع كنوني نسبت به چاقي از دلايل اصلي اين اضطراب به شمار مي رود. مشكلات سلامـت روان به طور معمول درمان چاقي را پيچيده مي سازد و اين يافته ها اهميت درمان چاقي و اضافه وزن را برجسته مي كند. چاقي و اضافه وزن از مشكلات مرتبط با رفتارهاي غذا خوردن محسوب مي شوند. كه نقش روانشناسي را در روند تحولي اين پديده ها برجسته مي كند علي الخصوص خودكارآمدي سبك زندگي مربوط به خوردن. در واقع، يكي از مفاهيمي كه در برنامه هاي كاهش وزن توجه زيادي را به خود جلب كرده، مفهوم خودكارآمدي است. خودكارآمدي در مفهومي كلي و به عنوان ادراك فرد از توانايي خود براي انجام يك عمل خاص در يك موقعيت مشخص، بر اين فرض استوار است كه باور افراد در مورد تواناييها و استعدادهايش مهمترين عامل تعيين كننده رفتار است. خودكارآمدي شاخص پيش بيني كننده كاهش وزن و پيش بيني كننده موفقيت برنامه هاي كنترل وزن است و طي درمان افزايش مي يابد. افرادي كه نوسان وزن زيادي را تجربه مي كنند، به طور معمول از سطح خودكارآمدي پايينتر برخوردارند. تحقیقات نشـان داده است افراد پرخور كارآمدي كمتري در زمينه خوردن دارند به نحوي كه نمي توانند مديريت مصرف غذا را براي خود داشته باشند. به طور كلي مي توان گفت خودكارآمدي عامل مهمي است كه بايد در برنامه هاي آموزش و مشاوره هاي تغذيه اي كاهش وزن مورد توجه و دقت نظر قرار گيرد.