فناوري بلاکچين، که نخست بار هابر و استورنتا در سال ۱۹۹۱ آن را معرفي کردند، امروزه نوعي فناوري دگرگون کننده در فضاي کسب و کار به شمار مي رود. اين فناوري پس از اينکه ساتوشي ناکاموتو رمز ارز بيت کوين را معرفي کرد در ۲۰۰۸ به اوج شکوفايي رسيد. علت اين تحول شگرف را،‌ که با معرفي بيت کوين همراه بود، مي توان تغيير در اصل پايه در تراکنش هاي فضاي کسب و کار دانست؛ يعني از بين بردن عامليت واسطه هاي معتمد و توزيع اطلاعات و تراکنش ها ميان تمامي اعضاي شرکت کننده. اين ساختار، براي کل شبکه هاي بلاک چين مزايايي به همراه دارد؛ از جمله دوام، شفافيت، اثبات پذيري و يکپارچگي فرايند. از اين رو کاربرد بلاک چين در کسب و کارهاي گوناگون با سرعت در خور توجهي در حال گسترش است و حوزه هاي مالي، تدارکاتي، بهداشت و درمان و صنايع غذايي پيشتازان استفاده از اين فناوري دگرگون کننده اند. همچنين کاربردهاي متنوعي در حوزه هاي پردازش ابري يا امن سازي بستر اينترنت اشيا براي بلاک چين در نظر گرفته شده است که کاربرد آن را گسترده مي کند.
با استفاده از شبکه های بلاک چین می توان پایگاه های داده و دفاتر کل متمرکز را با دفاتر کل و پایگاه های داده ی امن و توزیع شده میان اعضای شبکه، که به عنوان صحه گذار شناخته می شوند، جایگزین نمود. مهم ترین بخش ساختار شبکه ی بلاک چین، الگوریتم های اجماع به کار رفته در آن است که با استفاده از آن، شیوه  به توافق رسیدن اعضای شبکه درباره  اضافه کردن بلوک اطلاعاتی به زنجیره  اطلاعاتی بلوک ها تعیین می شود. به عبارت دیگر، الگوریتم های اجماع قوانین و پروتکل هایی را مشخص می کنند که مطابق آن اعضا درباره  اینکه کدام بلوک به زنجیره اضافه شود و این کار را چه عضوی انجام دهد به توافق می رسند و از شکل گیری ساختارهای موازی و متناقض جلوگیری می کنند. الگوریتم های اجماعِ به کار رفته در بلاک چین به دو گروه تقسیم می شوند. گروه نخست، الگوریتم های اثبات محورند. در این الگوریتم ها، اعضای مشارکت کننده در شبکه  صحه گذاری باید نشان دهند که برای افزودن بلوک جدید شرایط و توان بهتری به نسبت سایرین دارند. گروه دوم الگوریتم های رأی محورند؛ در این الگوریتم ها، اعضای شبکه قبل از تصمیم نهایی، باید نتایج خود را درخصوصِ صحت تراکنش یا بلوک جدید با یکدیگر درمیان بگذارند.