با افزایش تهدیداتی نظیر تروریسم و جرایم سایبری، فرایند تصدیق هویت افراد اهمیت چشم گیری یافته و متضمن امنیت ملی یک کشور تلقی می گردد. در همین راستا در دهه اخیر، بهره برداری از بیومتریک در حوزه اسناد هویتی به سرعت در حال گسترش است. تصدیق هویت مبتنی بر مشخص های بیومتریک یا به طور خلاصه بیومتریک ها، بر این اصل استوار هستند که شخص مدعی چه کسی است؟ به جای این که چه چیز می داند(کلمه عبور)؟ یا چه چیز حمل می کند (توکن یا کارت شناسایی)؟ بیومتریک نه تنها از دیرباز در کاربردهای حساس نظیر شناسایی مجرمان، کنترل تردد در پادگان های نظامی و سایت های هسته ای مورد بهره برداری قرار گرفته است، بلکه امروزه در بخش های دولتی و خصوصی نظیر بانک ها، ورود به تلفن همراه، اینترنت اشیا و کاربردهای گوناگون دیگر نیز مورد استفاده قرار می گیرد. بزرگترین پروژه بیومتریکی در دنیا در کشور هند با هدف پالایش نظام هویتی طراحی و اجرا شده است. در این پروژه طی مدت هفت سال از جمعیتی در حدود ۱/۲ میلیارد نفر ( به طور میانگین یک میلیون نفر در هر روز) مشخصه های بیومتریکی شامل ده اثر انگشت، تصویر چهره و عنبیه جمع آوری و شماره ملی واحد برای آنها صادر گردیده است. امروزه تکنولوژی تطبیق در بستر کارت هوشمند با ترکیب کارت هوشمند و بیومتریک در واقع عملیات تصدیق هویت مبتنی بر دو مولفه (آنچه که فرد در اختیار دارد و آنچه که هست) را ارائه می دهد و در بسیاری از پروژه های عملیاتی مورد استفاده قرار گرفته است.