عکاسی آنالوگ اصلاحی است که بعد از ظهور عکاسی دیجیتال، به روشی از عکاسی که با فیلم انجام می گرفت، اطلاق شد. در عکاسی آنالوگ، تصویر بر روی فیلمی که با استفاده از ژلاتین و برمور نقره بصورت امولسیون بر روی پایه فیلم تهیه شده، ثبت می شود. یک قطعه نگاتیو یا فیلم عکاسی آنالوگ داری قسمت های مختلفی است. فیلم سیاه و سفید معمولا  ۱۲ صدم تا ۱۴ صدم بیشتر ضخامت ندارد، اما با همین ضخامت بسیار ناچیز از لایه های متفاوتی تشکیل شده است. هر یک از این لایه ها برای منظور خاصی است. سطح فیلم از یک لایه ضد خراش پوشیده شده است تا لایه حساس در زیر آن محفوظ بماند. لایه حساس که مهمترین قسمت فیلم است و جایی است که تصویر روی آن شکل می گیرد، از ۶۰ درصد ژلاتین و ۴۰ درصد بلورهای حساس به نور تشکیل می شود. در زیر لایه حساس، لایه ای از ماده چسبناک وجود دارد که لایه حساس را به زیر آن می چسباند. کلفت ترین بخش فیلم لایه نگهدارنده است، قشری محکم و در عین حال قابل انعطاف از ترکیبات سلولز یا پلاستیک که به عبارتی خود فیلم است. در زیر این قشر لایه دیگری از چسب قرار دارد که لایه ای از ماده ضد هاله به آن پیوسته است. یک بلور برومور نقره ساختمانی مکعب شکل دارد که در آن نقره به وسیله جاذبه الکتریکی به هم پیوسته اند. این اتم ها هر دو به شکل یون درآمده اند یعنی دارای بار الکتریسته هستند. هر اتم بروم دارای یک الکترون اضافی است یعنی از یک اتم بروم بدون بار، یک الکترون بیشتر دارد که همین به آن بار منفی می دهد. هر یون نقره از یک اتم بدون بار نقره یک الکترون کمتر دارد و همین به آن بار الکتریسته مثبت می دهد. شکل نامنظم داخل بلور نمودار یک ذره حساس است. در واقع در هر بلور برومور نقره تعداد زیادی از این ذره های حساس وجود دارد که در جریان شکل گرفتن تصویر نقشی اساسی برعهده دارند.