یکی از مهمترین مشکلاتی که در اکثر ساختمانها دیده می شود، وجود نم و رطوبت و کنترل نزولات جوی است. که این معضل از طریق کف در ارتباط با بستر زمین یا بام نهائی در معرض نزولات جوی بوجود می آید. از این ور باید عایق کاری رطوبتی ساختمان به نحوی مناسب انجام گردد. منظور از عایق کاری رطوبتی ، پوشاندن سطح دیوار، بام و کف توسط یک یا چند لایه از مواد عایق است تا از نفوذ آب و رطوبت به درون آن جلوگیری شود. البته روشهای مختلفی برای عایق کردن ساختمان وجود دارد که متداول ترین آنها در ایران، عایق بندی توسط قیر و گونی، ایزوگام و ... است. در تکنولوژی ساخت ابنیه امروزین، عایق کاری های رطوبتی بسیار متنوعی مورد استفاده قرار می گیرد، که دوام  پایایی بیشتری داشته و با معماری پایدار، سازگاتر است، همچنین آلودگی های زیست محیطی کمتری دارد. این عایق ها در راستای پیشرفت تکنولوژی بسیار متنوع می باشند و معایب عایق های سنتی را ندارند. از عایق های جدید می توان به عایق های رطوبتی بر پایه مواد نانو اشاره کرد. این مواد به دو دسته فعال و غیرفعال تقسیم بندی می شوند. نفوذ کننده های آب بندی غیرفعال اغلب شامل روان ها و دیگر انواع مواد آب گریز کند روان می شوند که حفره های مواد را پوشش داده و سبب پس زده شدن آب می شوند. نوع دیگر این نوع آب بندها که به نوع فعال موسوم هستند با ماده واکنش شیمیایی انجام داده و نوعی آب گریزی در سطح مولکولی پدید می آورند و تا عمقی حدود ۳ تا ۵ میلی متر در ماده نفوذ می کنند. بنابر این این نوع سد کننده های رطوبت می توانند ویژگی ضد آب بودن را برای مدت زمان طولانی تری میسر کنند. به علاوه محافظت موثرتری در برابر فرسایش، پرتوهای فرابنفش و سایش از ماده بعمل می آورد.