بتن از جمله مواد خلل و فرج داری است که منفذ دارد. این منافذ از واکنش شیمیایی بین سیمان و آب ایجاد می شوند. حملات شیمیایی از طریق منافذ بتن به داخل آن نفوذ می کند و موجب تخریب سازه می شود. شرایط آب و هوایی بسیار خورنده، نداشتن آگاهی کافی عوامل اجرایی، ضعف در مراحل ساخت، به کارگیری مصالح نامرغوب و بی کیفیت از عوامل مخرب بتن هستند. دوام سازه های بتنی در محیط اسیدی، در برابر خوردگی در تصفیه خانه های فاضلاب و کانال های فاضلاب از نگرانی های مهم در این زمینه به شمار می روند. بتن خود متراکم نخستین بار در ژاپن تولید شده است. نتایج حاصل از تولید این نوع بتن از نظر فیزیکی و مکانیکی بسیار مناسب بوده است. این بتن سیالیت فوق العاده ای داشته و به همین دلیل به آن بتن خودمتراکم گفته شده است. در این نوع بتن بدون نیاز به انرژی خارجی (ارتعاش) تراکم حاصل می شود، به طوری که پس از بتن ریزی به صورت یکپارچه باقی می ماند و به راحتی در بین آرماتورها حرکت می کند. از ویژگی های منحصر به فرد بتن خودمتراکم پرداخت بهتر سطوح و قالب ریزی مطلولب تر است. کاهش نفودپذیری به دلیل پر کردن خلل و فرج توسط ذرات پودری و جدانشدگی ذرات از ویژگی های مهم بتن خودمتراکم است. بتن خودمتراکم خواصی از جمله توانایی پرکنندگی، توانایی عبور مقاومت در مقابل جداشدگی دارد. یکی از عوامل موثر در کیفیت و دوام بتن خود متراکم افزودنی های استفاده شده در ساخت آن است. افرودنی هایی که به منظور ایجاد و یا بهبود خواص بتن تازه و یا سخت شده در حین ساخت به آن افزوده می شوند. نقش بسزایی در پرکنندگی و کاهش نفوذپذیری آن دارند. آلژینات ها دسته ای از مواد پلیمری هستند که از آنها می توان برای اصلاح ازجت بتن به منظور اصلاح پایداری و پر کردن خلل و فرج آن استفاه کرد. بطورکلی کاهش خلل و فرج در آب بندی کردن بتن بسیار موثر است.