اولین طرح مفهومی در خصوص آنتن های پلاسمایی در سال ۱۹۹۷ با ثبت اختراعی با عنوان آنت RF با لوله گازی آغاز گردید. در سال ۲۰۰۲ طرحی با نام آنتن پلاسمایی به ثبت رسید که در آن طرحی جامع با تغذیه با روش امواج سطحی آورده شد.
آنتن وسیله ای برای تشعشع یا دریافت امواج رادیویی است. در سال ۱۹۱۹ پیشنهاد استفاده از گازهای یونیزه (پلاسما) برای دریافت و تشعشع سیگنال بی سیم مطرح شد. آنتن پلاسمایی از یک محفظه شامل گاز تشکیل شده که با دادن انرژی، گاز موجود به پلاسما تبدیل می شود. تراکم و چگالی زیاد الکترون ها در پلاسما، آن را به یک هادی مناسب برای جریان الکتریسته تبدیل کرده و پلاسما رفتاری مشابه یک فلز می تواند از خود نشان دهد. همان طور که برای فلز، الکترون آزاد نقش عامل تشعشع کننده را دارد، در محیط پلاسمایی این نقش را الکترون های آزاد شده از یون های مثبت ایفا می کنند. با این توصیف از سال ۱۹۹۳ پروژه های متعددی روی آنتن های پلاسمایی توسط تیم های مختلف صورت گرفته است. از جمله برتری های آنتن پلاسمایی نسبت به آنتن فلزی می توان به بهبود حساسیت و جهت دارندگی، امپدانس ورودی قابل کنترل، قابلیت پنهان سازی، داشتن درجه آزادی و بیم هدایت شونده، سطح مقطع راداری کمتر و نویز حرارتی پایین تر اشاره کرد.

امواج الکترومغناطیسی با تابش بر پلاسما؛ جذب، پراکنده و یا عبور داده می شوند. با تغییر پارامترهای اصلی در پلاسما مثل غلظت حامل الکترون و نرخ برخورد الکترون بخش قابل توجهی از موج می تواند در محیط جذب، پراکنده و یا عبور داده شود. از خاصیت جذب امواج الکترومغناطیسی پلاسما در بازه وسیعی از فرکانس برای کاربردهای رادارگریزی استفاده می شود.