اینترنت اشیاء مفهومی جدید در دنیای فناوری و ارتباطات است. به صورت خلاصه اینترنت اشیاء فناوری پیشرفته ای است که در آن برای هر موجودی (انسان، حیوان یا اشیاء) قابلیت ارسال داده از طریق شبکه های ارتباطی، اعم از اینترنت، فراهم می گردد. اینترنت اشیاء به میلیاردها دستگاهی اشاره دارد که در سراسر جهان قرار دارند، اکنون به اینترنت متصل شده‌اند، داده‌ها را گردآوری می‌کنند و با یکدیگر به اشتراک می‌گذارند. به لطف ظهور تراشه‌های ارزان کامپیوتری و وجود «شبکه‌های بی‌سیم» (Wireless Networks) در همه جا و همه وقت، این امکان وجود دارد که همه «چیز» (Thing | منظور اشیاء است) از یک قرص کوچک گرفته تا یک هواپیمای بسیار بزرگ به اینترنت متصل و به بخشی از اینترنت اشیا (IoT) مبدل شود.
شبکه های حسگر بی سیم به عنوان یکی از بخش های پایه ای در اینترنت اشیاء بوده که یک حوزه محبوب تحقیقاتی اعم از نظارت، کنترل محیط، مراقبت بدن و بسیاری کاربردهای نظامی است. این شبکه به دلیل ابعاد کوچک و ضعف توان عملیاتی سخت افزاری و ارتباطی، چالش های بسیاری را نیز دارد. بدیهی است که چالش های ذاتی این نوع شبکه موجب ایجاد محدودیت در عملکرد های تجمیع، انتقال و ارتباطات بین گره ها و مسیریابی آنها نیز شده است. انتقال اطلاعات با توجه به محیط ناهمگون اینترنت اشیاء امری چالش برانگیز بوده و استفاده از روش های مسیریابی با در نظر گرفتن محدودیتهای پردازش، محاسبه، ذخیره سازی و ارتباط امری ضروری شناخته شده است. تاکنون مدل ها و الگوهای مسیریابی متعددی در اینترنت اشیاء و شبکه های حسگر بی سیم پیشنهاد شده است که هر یک به نحوی در رسیدن به اهداف مسیریابی موفق بوده اند. برخی از پروتکل های مطرح در این زمینه از ساختار درختی جهت جمع آوری اطلاعات شبکه استفاده کرده اند. این روش ها در انتخاب والد یا فرزندان گراف دچار چالش های مهمی وابسته به نوع کاربرد هستند.