نوگرایی یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین جریان ها در جوامع امروزی به شمار می رود که تاثیرات زیادی بر تحولات جوامع انسانی بر جا گذاشته است. ورود جریان های نوگرا به معماری معاصر ایران در دوران قاجار تاثیرات شگفتی بر ساختار معماری و شهرسازی معاصر ایران داشته است. به عبارت دیگر، هر اندازه از ورود جریان های نوگرا می گذرد، عمق تاثیر این جریان ها در معماری معاصر ایران بیش تر می شود بطوریکه تقلید شکلی و گرته برداری مستقیم از فرممهای معماری غرب، اندک اندک در معماری معاصر ایران در دوران قاجار نهادینه شد؛ به گونه ای که عناصر گرته برداری شده، از تزیین ها و نمای ساختمان، به پلان و سایر عناصر طراحی گسترش یافت. مطالعه زمینه های اجتماعی و فرهنگی این تحولات گویای آن است که می توان فاصله معنادار میان ورود اندیشه های نوگرا به حوزه های فرهنگی و اجتماعی و ساخته شدن بناهایی با ظاهر نوگرا در معماری معاصر ایران در دوران قاجار مشاهده نمود. فاصله میان ورود اندیشه های نوگرا به حوزه های فرهنگی و اجتماعی تا تاثیر آن بر معماری معاصر ایران، می توان با مفهوم تجلی کالبدی اندیشه توضیح داد؛ به عبارت دیگر مروری بر مهمترین زمان ها نشانگر آن است که با فاصله ای منطقی می توان فاصله تغییرات در اندیشه و تغییرات در معماری را توضیح داد. از این رو می توان گرایش به معماری نوگرا را در دوران قاجار محصول ورود اندیشه های نوگرا در این دوران دانست.