هند ازجمله سرزمين هايي است که از گذشته هاي دور داراي تمدن هاي متنوعي بوده است. همين امر باعث شده اين کشور از ديدگاه معماري غني و متنوع باشد. ورود اسلام به هند و شکل گيري حکومت هاي اسلامي باعث شکل گيري نوع خاصي از معماري اسلامي در شبه قاره شده است. معماري مساجد هندي، بارزترين گونه معماري اسلامي شبه قاره ارزيابي مي شود. اين پژوهش بر اين فرض استوار است که الگوي معماري مساجد هند ترکيبي از معماري مساجد اوليه اسلامي، ايراني و معماري بومي هند است. يژگي هاي معماري مساجد هندي به طورکلي شامل شبستان هاي رو به قبله، وجود ميانسرا، الگوي چهار ايواني، تقسيمات منفرد بدنه ها به ويژه تقسيمات سه تايي، حضور مسجد در مرکز محله و قرارگيري آن بر روي صفه (در ارتفاع)، دسترسي به ورودي هاي مسجد با پلکان هاي وسيع، تقسيمات سه تايي گنبدخانه اي روب هقبله و استفاده از رواق هاي شفاف (نيم جداره بيروني رواق ها که منظري به بيرون دارد) در اطراف ميانسرا است. ویژگی های معماری در نمونه های ابتدایی مساجد هندی، ترکیبی از ویژگی های معماری معابد هندی و الگوهای مساجد اولیه اسلامی مانند جهت گیری بنا بر اساس قبله، حذف مجسمه و نقوش انسانی و حیوانی بوده است. به دیگر سخن در دوره های آغازین مبنای الگوی مساجد هندی بهره گیری از ترکیب الگوی معماری معابد هندی و مساجد اولیه اسلامی بوده است. معماری مساجد هند در سیر تحول خود از ویژگی های معماری تمدن های اسلامی همسایه به ویژه مساجد ایرانی مانند الگوی میانسرا و پلان چهار ایوانی مسجد ، بهره برده است. بدین ترتیب مساجد هندی با ترکیب ویژگی های کهن معماری بومی خود با مساجد اولیه اسلامی و ایرانی، به الگویی ترکیبی و جدید در معماری مساجد جهان اسلام با ویژگی های منحصر به خود دست می یابد. این ویژگی ها شامل رواق های کم عمق و شفاف اطراف میانسرا برای بهره گیری از مناظر اطراف، ایوان های دوسویه با پلان چهار ایوانی اطراف میانسرا و تزئینات اسلامی مانند نقوش هندسی، گل و بته و اسلیمی ها با مصالح سنگی است که به الگویی خاص، برای معماری مساجد هند تبدیل شده است.