خانه، مکاني است که اولين تجربه هاي بيواسطه با فضا، در انزوا و جمع در آن صورت مي گيرد و «خلوت» با خود، با همسر و فرزندان، با والدين و خواهر و برادر و ديگران همه و همه بي تعرض غير در آن ممکن مي گردد. خلوت در مسکن از ضروريات هر محيط مناسب براي زيست انسان به شمار مي رود. وجود خلوت در محيط زندگي، مي تواند به ايجاد زمينه مناسب در ابعاد فردي و اجتماعي بيانجامد. علاوه بر آن، آسايش خانواده و فراهم آمدن امکان ارتباط مناسب اعضاي آن با يکديگر و حتي با ساير نزديکان، نيازمند خلوت در مسکن است؛ چرا که مسکن به معناي جايي که سکينه و آرامش در آن جاري است، نيازمند نوعي خلوت است. ايجاد تعادل ميان خلوت و تعامل اجتماعي امري ضروري است که به وسيله عناصر کالبدي و در بستر فردي و اجتماعي هر جامعه اي و مبتني بر ارزش هاي فرهنگي آن ميسر مي شود. مفهوم خلوت در اکثر خانه ها در پستو، صندوق خانه، خلوت خانه و ایوان تعریف می شود که باعث تفکر، حضور و آرامش قلب و برآوردن نیازهای معنوی است. این نیز نشانگر آن است که ساکنان مساکن ایرانی علی رغم تغییراتی که در معماری دوره های اخیر در آن داده شده است، هنوز به مساله نیاز به خلوت می اندیشند و حتی اگر هم چون گذشته، در مساکن شان فضای ویژه ای همچون بالاخانه یا گوشواره تعبیه نشده باشد، از فضاهایی همچون پستو برای پاسخ به آن نیاز بهره می گیرند. لذا به نظر می رسد که باید طراحان معمارِ مساکنِ ایرانی، فضاهایی را چه به صورت مستقل و چه به صورت همراه با فضاهای دیگر که امکان تفکیک داشته باشد، در طراحی فضاهای مساکن لحاظ نمایند.