کاربندي (رسمي بندي) يکي از عناصر معماري نظامند در پوشش هاي معماري سنّتي است، که همزمان علاوه بر جنبه هاي معماري و زيبايي شناسانه از حيث سازه اي نيز داراي قابليت بارپذيري است. کاربندي با توجه به سابقه اي که در معماري سنتي ايران دارد، در هر يک از مناطق جغرافيايي به سبک و سياق خاصي طبقه بندي و نام گذاري شده است. در نظام معماری مدرن، معماران تحصیل کرده و آکادمیک امروزی زیر نظر استادکاران سنتی پرورش پیدا نمی کنند و لذا هیچ درکی از علوم، معارف و دانش های معماری سنتی ندارند؛ به طوری که در سر فصل دروس دانشگاهی آکادمیک هیچ مطلبی در مورد هندسه و نظامات معمار ایران آموزش داده نمی شود. از طرف دیگر، جامعه معماران سنتی که متاسفانه رو به زوال هست، سازو کارهای آموزشی خاص خود را دارد. این دو جامعه آکادمیک و سنتی هیچ گونه تعامل، فهم و منبع مشترکی برای درک متقابل ندارند. در این میان، مساله اساسی استخراج یک زبان قابل فهم و منسجم براساس اصول معمارس سنتی برای معماران آکادمیک است. اهمیت این مساله به قدری زیاد است که اگر مطالعاتی به منظور استخراج اصول معماری سنتی برای معماران آکادمیک وجود نداشته باشد، زبان معماری سنی رفته رفته به خاموشی گرایش خواهد یافت که البته در حال حاضر نیز تا حدودی این اتفاق اتفاده است. متاسفانه اطلاعات مکتوب درباره کاربندی بسیار اندک است. قدیمی ترین سندی که در مورد کاربندی برجای مانده است، چند ترسیم در طومارهای  متعلق به میرزا اکبر معمار دوره قاجار است.
با توجه به این که کاربندی از چند پارامتر تشکیل شده است، لذا می توان اجزاء آن را به این پارامترها تفکیک نمود و برای هر کدام یک فاکتور ارائه نمود و بدین ترتیب به یک مدل  ریاضی رسید. چهار فاکتور برای فرمول نویسی و مدل سازی ریاضی کاربندی ها موثر است؛ یعنی فاکتورهای اضلاع کاربندی، فواصل کاربندی، فواصل اتصال، شاقولی یا غیرشاقول بودن و فاکتور زمینه. فاکتورهای دیگری هم در کاربندی ها وجود دارد، ولی این چهار فاکتور به نوعی در تمامی منابع مشترک هستند و مهمتر از همه قابلیت ریاضیاتی شدن را دارند و به کمک همین چهار فاکتور می توان تمامی کاربندی های ساده را فرمول نویسی و مدل سازی ریاضی کرد. در این راستا یکی از محققان کشورمان به فرمول نویسی کاربندی ها اقدام نموده که برای اطلاعات بیشتر به مقاله ای که در این خصوص انتشار یافته مراجعه فرمایید.