در شکل هاي مختلف موجود در طبيعت نسبت هاي معيني را مي توان مشاهده کرد. اين نسبت هاي هندسي تابع اصول انتزاعي و فراطبيعي با اعتقاد بر مقدس بودن موضوع خود و داراي يک زبان نمادين با ويژگي هاي روحاني دانسته شده اند، از اين رو آنها را هندسه مقدس ناميده اند. تقدس هندسه قسمتي از يک ديدگاه کلي تر است که تمدن بشري در دوران باستان را داراي يک منشا روحاني و عبادي مي دانسته است. بنابراين، تاريخ هندسه مقدس به قرن ها قبل باز مي گردد. در جهان سنتي، هندسه از ساير علوم چهارگانه فيثاغورسي، يعني حساب، موسيقي و نجوم، تفکيک ناپذير بود. معماري که با هندسه پيوندي نزديک دارد، خالق اماکن مقدس در طول هزاره ها بوده است و انسان سعي کرده است به وسيله آن نوعي تجلي آسماني را براي خود فراهم آورد. معماري ايراني هميشه بر زيبايي تاکيد داشته است و ايرانيان سعي کرده اند در ابعاد ساختمان ها، تناسب هايي را به کار گيرند که بازتاب رابطه هاي کيهاني و نسبت زرين باشند. برتری معماری ایرانی در ادراک کامل آن از اهمیت اساسی استفاده از علم و هنر نهفته است. تمرین هندسه مقدس، در هر دو بعد عملی و هنری، یک ویژگی ذاتی معماری ایرانی است که بر آن اساس این شیوه معماری سنتی توسعه یافته است. معماری ایرانی آینه ای است که زیبایی الهی را منعکس می کند، آن زیبایی که خود مقدس است و به عنوان یک به هم پیوستگی هماهنگ از تناسبات عقلی تنها می تواند از طریق الگوهایی منعکس گردد که دقیقاً بر اساس تناسب های درست ساخته شده باشند. هندسه مقدس ابزار قدرتمندی برای خلق تناسب های درست در معماری جهت ایجاد مطابقت میان آسمان و زمین است. هندسه مقدس و تناسب هایی که در بسیاری از اشکال حیات در طبیعت یافت می شوند به طرز استادانه ای توسط معمار سنتی ایرانی به کار گرفته شده اند تا یک شیوه معماری سنتی ساخته شود که حاکی از روش های طراحی درست و مهندسی صحیح باشد. در بسیاری از سازه های سنتی، هندسه پایداری را تعیین می کند. معماری ایرانی هندسی کردنِ مقدسِ زیباییِ الهی است.