عوامل زيادي هستند که سلامت انسان ها،‌ خصوصا سلامت رواني آنان را تهديد مي کنند. به همين دليل موضوع سلامت رواني يکي از دغدغه هاي انسان معاصر است. محيط کالبدي که توسط خود انسان ساخته شده است، مي تواند يکي از همان عوامل تهديد کننده براي انسان باشد.
معماري به عنوان يک هنر و همچنين ايجاد محيطي کالبدي مي تواند يک عرصه جديد درماني به حساب آيد. معماري درماني به عنوان يک ايده نوين است که در ابتدا، همانند تعريف معماري، مي تواند دو رويکرد پيش رو داشته باشد: رويکرد اول: مربوط به فرايند طراحي معماري، به مثابه کار هنري است که همانند بسياري از روش هاي هنر درماني،‌ نقاشي درماني، موسيقي درماني و ... به ويژگي هاي درمانگري هنر مرتبط است. رويکرد دوم: مربوط به به اثر معماري، به عنوان محصول معماري است که به تاثيرات کيفي فضاي معماري ساخته شده بر سلامت عمومي انسان ها اشاره دارد. برخي از ساختمان ها براي کساني که در آن حضور دارند مشکلات جسمي و رواني پديد مي آورند که با عنوان سندرم ساختماني شناخته مي شوند. اين مشکلات عمدتا به دليل نداشتن شرايط مساعدي همچون نور، ديد و منظر، تهويه و مصالح مناسب، به وجود مي آيد. نمونه اي از اعتقادات به رابطه بين محيط کالبدي و سلامت،‌ فنگ شويي است. پيروان اين مکتب معتقد هستند که اشيا و عناصر پيراموني انسان در درون خانه هر کدام داراي طبيعتي ويژه (همانند سردي و گرمي) هستند که قرارگيري آنها در کنار يکديگر انرژي منفي توليد مي کند. معناي لغت چيني فنگ، باد و شويي، آب،‌ نماد صعود باد به قله کوه و اوج گيري آب در موج است که در صورت همنوايي، رفتار و کردار انسان را به سوي تعالي پيش مي برند. به همين روش فنگ شويي درماني به دنبال يافتن عوامل مخل در سلامت رواني افراد و درمان وي به وسيله اصلاح محيط است.  بطورکلي مي توان گفت رابطه محسوسي بين سلامت عمومي انسان و محيط کالبدي وي وجود دارد و از طريق ارتقاي کيفيت معماري محيط، مي توان سلامت عمومي، خصوصا سلامت رواني مخاطبين آن را ارتقا بخشيد که همان مصداق معماري درماني است.