طراحی سبز عملی است که در طول انجام آن منابع طبیعی به کمترین حد آسیب می بینند. جهت جلوگیری از اسراف و صرفه جویی در مصرف انرژی، مصالحی که در آن استفاده می شود باید مفید و قابل برگشت به چرخه طبیعت باشند. معماری سبز از معماری پایدار بر می خیزد و پاسخگوی نیاز جوامع امروز در مقابل بازتاب و نتایج سوء صنعتی شدن است. هم گام شدن با طبیعت در معماری سنتی ایران امری بنیادین می باشد و اصول مطرح در معماری سنتی ایران سعی در استفاده بهینه از انرژی دارند بطوریکه عناصر اربعه فلسفی و آیینی (آب، هوا، خورشید، خاک) دارای کاربرد عالی زیست محیطی در معماری ایران قدیم بوده اند و این مسئله ای نیست که به خودی خود بوجود آمده باشد بلکه گام به گام متکی بر علم، دانش، هوش و ذکاوت در ایجاد آسایش، استحکام و حفظ و برخورداری از کیفیات محیط زیست است. در حالیکه متاسفانه اکنون در ساختمان سازی کشور هزینه های گزافی صرف تزئینات بی اصالتی می شود که هیچ گونه نقشی در بهینه سازی مصرف انرژی ندارند. طراحان باید به مردم بباورانند که زیبایی در مصرف انرژی های بی زیان و استفاده از مصالح قابل بازگشت به چرخه طبیعت نهفته است، چرا که همسو با طبیعت حرکت کرده، آسیبی به آن نزده و جزئی از آن می شوند. حال باید متذکر این مطلب بود که در گرو یک طراحی سبز به طور جامع است که این معماری به اهداف خود دست پیدا می کند؛ یعنی رعایت اصول آن هم در ساختمان ها و هم در معماری منظر. معماری منظر یک هنر و دانش طراحیست که به زمین، آب، بستر، محیط و فضای سبز، نظام و سازمان می دهد و دانش کلاسیک معماری در این زمینه چندان جوابگو نبوده است و متاسفانه درحال حاضر نیز توجه به عمل معماری منظر در ایران صرفاً در حد محافل آکادمیک و دانشگاهی مطرح است.