کشور ایران در منطقه ای واقع شده که به لحاظ دریافت انرژی خورشیدی در بین نقاط جهان در بالاترین رده ها قرار دارد. میزان تابش خورشیدی در ایران بین ۱۸۰۰ تا ۲۲۰۰ کیلووات ساعت بر متر مربع در سال تخمین زده شده است که البته بالاتر از میزان متوسط جهانی است. در ایران  به طور متوسط سالیانه بیش از ۲۸۰ روز آفتابی گزارش شده است که بسیار قابل توجه می باشد. ولی در عین حال استفاده از سایه اندازی و کنترل تابش ورودی در هنگام استفاده از نور مستقیم خورشید را اجتناب ناپذیر می سازد. سایه اندازها، تنوع بسیار زیادی مانند انواع کنسول های عمودی و افقی، کرکره خارجی، پرده های داخلی، سایبان های سبک، استفاده از عوامل خارجی مانند درختان و ... دارد. در این میان، یکی از مواردی که تاکنون کمتر به آن پرداخته شده است سایه اندازی توسط خود شیشه می باشد. شیشه به عنوان ماده ای که توانایی گذردهی امواج الکترومغناطیسی را دارد، مقداری از انرژی را در حین عبور - به صورت انعکاس و جذب- از ورود به ساختمان ممانعت می کند. حتی شفاف ترین و بی رنگ ترین شیشه ها هم به قسمت عمده از امواج فرابنفش و فروسرخ اجازه عبور نمی دهند. سازمان انرژی آمریکا پیشنهاد می کند که برای اقلیم های سرد، از شیشه هایی با حداکثر انتقال تشعشعی در محدوده های مرئی و فروسرخ، و در اقلیم های گرم، استفاده از شیشه های با انتقال حداکثر در محدوده مرئی استفاده شود.

جذب ترجیحی در ناحیه طول موج های مرئی طیف، باعث ایجاد رنگ در شیشه می گردد. این نوع شیشه از زمان صفویه به معماری ایران وارد شده و در نورگیرها، شباک ها و پنجره های با شیشه های رنگی و گره چینی (ارسی) به کار رفته است. شیشه های رنگی می توانند تاثیر قابل ملاحظه ای بر دریافت انرژی پنجره داشته باشند و در صورت جلوگیری از ورود امواج گسیل شده با طول موج بالا به داخل، میزان انرژی عبوری در محدوده مرئی را به حدود یک سوم کاهش می دهند.