درس ۱۳ اینترچنج ۱ درباره انواع غذاهاست. گرامر این درس درخصوص نحوه درخواست و همچنین کاربرد so, too, neither, either است. در ابتدا با تعدادی از غذاها و منشاء پیدایش آنها آشنا می شویم:
ماکارانی: اولین بار حدود ۱۰۰۰ سال قبل از میلاد در چین ساخته شد Noodles:first made in China around ۱۰۰۰ B.C.E.
قهوه: اولین بار در سال ۸۵۰ در شرق میانه کشت شد Coffee:first farmed in the Middle East in ۸۵۰
شکلات: در سال ۱۵۲۰ از مکزیک به اسپانیا آورده شد Chocolate:brought to spain from Mexico in ۱۵۲۰
. ماکارانی: اولین بار حدود ۱۰۰۰ سال قبل از میلاد در چین ساخته شدNoodles:first made in China around ۱۰۰۰ B.C.E
قهوه: اولین بار در سال ۸۵۰ در شرق میانه کشت شدCoffee:first farmed in the Middle East in ۸۵۰
شکلات: در سال ۱۵۲۰ از مکزیک به اسپانیا آورده شد Chocolate:brought to spain from Mexico in ۱۵۲۰
چیپس(سیب زمینی سرخ شده): اولین بار حدود ۱۶۸۰ در بلژیک ساخته شدFrench Fries:first made in belgium around ۱۶۸۰
سوشی: سوشی به سبک مدرن اولین بار در ژاپن در سال ۱۷۰۰ درست شدSushi:modern-style sushi first named in Japan in the ۱۷۰۰s
ساندویچ: در سال ۱۷۶۰ برای کنت ساندویچ انگلیسی نامگذاری شد The Sandwich: named for the English Earl of Sandwich in ۱۷۶۰
همبرگر: در سال ۱۹۰۰ در کنتیکت ، ایالات متحده آمریکا اختراع شدThe Hamburger:invented in Connecticut, USA, in ۱۹۰۰
پیتزا: اولین پیتزا فروشی در شهر نیویورک در سال ۱۸۹۵ افتتاح شدPizza:first pizzeria in New York City opened in ۱۸۹۵
مکالمه:Getting something to eat چیزی خوردن
Jeff: Say, do you want to get something to eat?
جف: سلام، می خواهی چیزی بخوری؟
Bob: Sure. I'm tired of studying.
باب: بله. من از مطالعه کردن خسته شده ام.
Jeff: So am I. So, what do you think of Indian food
?
جف: من هم، در مورد غذای هندی نظرت چیه؟
Bob: I love it, but I'm not really in the mood for it today.
باب: من عاشقشم، اما امروز تمایلی به آن ندارم
Jeff: Yeah. I'm not either, I guess. It's a bit spicy.
جف: بله. فکر می کنم من هم تمایلی ندارم. کمی تند است،
Bob: Do you like Japanese food?
باب: غذای ژاپنی دوست داری:
Jeff: Yeah, I like it a lot.
جف: بله خیلی زیاد دوست دارم.
Bob: So do I. And I know a great restaurant near here -it's called Iroha.
باب: من هم. و من رستوران عالی این نزدیکی ها می شناسم. اسمش ایروها است.
Jeff: Oh, I've always wanted to go there.
جف: آه من همیشه می خواستم آنجا بروم
گرامر: وقتی کسی در مورد موضوعی صحبت می کند و تمایل یا عدم تمایل خود را به چیزی نشان می دهد؛ و در آن حالت اگر ما هم بخواهیم موافقت خود را با گوینده نشان دهیم:
در جملات مثبت می گوییم فاعل + فعل کمکی + so
یا too +فعل کمکی + فاعل
در جملات منفی می گوییم فاعل + فعل کمکی + neither
یا not+ either+ فعل کمکی + فاعل
از will و would برای بیان درخواست استفاده می کنیم.
مکالمه:Ordering a meal
Server: May I take your order?
پیشخدمت: ممکن است سفارش شما را بگیرم؟
Customer:Yes. I'd like the spicy fish and rice.
مشتری: بله. من ماهی تند و برنج می خواهم.
Server: All right. And would you like a salad?
پیشخدمت: بسیار خوب و سالاد می خواهید؟
Customer: Yes, I'll have a mixed green salad
.
مشتری: بله من سالاد سبز مخلوط می خواهم.
Server: OK. What kind of dressing would you like? We have blue cheese and vinaigrette.
پیشخدمت: بسیار خوب. چه نوع دسری می خواهید؟ ما پنیر آبی و سس ویناگریت(سس سرکه و روغن زیتون) داریم.
Customer: Blue cheese, please.
مشتری: پنیر آبی لطفاً
Server: and would you like anything to drink?
پیشخدمت: و چیزی برای نوشیدن می خواهید؟
Customer: Yes, I'd like a large iced tea, please.
مشتری: بله من یک چای یخی بزرگ می خواهم لطفاً
Reading
The word tip comes from an old English slang word that means "to give." It's both a IN noun and a verb. People in the U.S. usually tip people in places like restaurants, airports, hotels, and hair salons. People who work in these places often get paid low wages. A tip shows that the customer is pleased with the service. Sometimes it's hard to know how much to tip. The size of the tip usually depends on the service. People such as parking valets or bellhops usually get smaller tips. The tip for people such as taxi drivers and servers is usually larger. Here are a few guidelines for tipping in the United States:
کلمه انعام از کلمه عامیانه انگلیسی قدیمی گرفته شده است که به معنای "دادن" است. هم اسم و هم فعل است. مردم ایالات متحده معمولاً به افراد در مکانهایی مانند رستوران ها ، فرودگاه ها ، هتل ها و سالن های مو انعام می دهند. افرادی که در این مناطق کار می کنند غالباً دستمزد کمی دریافت می کنند. انعام نشان می دهد که مشتری از خدمات راضی است. بعضی اوقات دشوار است که بدانید چقدر انعام بدهید. اندازه انعم معمولاً به سرویس بستگی دارد. افرادی مانند پیشخدمت هایی که ماشین ها را پارک می کنند یا چمدان برها معمولاً نکات کمتری را دریافت می کنند. معمولاً نکته برای افرادی مانند رانندگان تاکسی و سرورها بیشتر است. در اینجا چند راهنما برای اطلاع رسانی در ایالات متحده آمده است:
Taxi drivers: ۱۵ percent of the bill; more if they help yob with bags
Servers: ۱۵ to ۲۰ percent of the bill (There is no tipping in fast-food restaurants
Barbers or hairstylists: ۱۵ percent of the bill
Airport porters or hotel bellhouse: -$۱ or S۲ for carryin each suitcase
Hotel door attendants: $۱ or$۲ for getting a taxi
Parking valets: $۲ for parking a car
Hotel maids: $۲ to $۵ per night
رانندگان تاکسی: ۱۵ درصد صورتحساب؛ اگر در جابجایی ساک ها کمک کنند مقداری بیشتر
پیشخدمت ها: ۱۵ تا ۲۰ درصد صورتحساب (در رستورانهای فست فود انعام دادن نیست)
آرایشگرها : ۱۵ درصد صورتحساب
چمدان برهای فرودگاه یا چمدان برهای هتل: ۱ یا ۲ دلار برای حمل هر چمدان
نگهبان در هتل: ۱ یا ۲ دلار برای گرفتن تاکسی
کسانی که ماشین ها را پارک می کنند: ۲ دلار برای پارک کردن هر ماشین
خدمتکاران هتل: ۲ تا ۵ دلار برای هر شب
When you're not sure about how much to tip, do what feels right. You don't have to tip for bad service. And you can give a bigger tip for very good service. Remember, though, your behavior is more important than your money. Always treat service providers with respect
وقتی در مورد مقدار انعامی که می دهید مطمئن نیستید ، آنچه را که حس می کنید درست است انجام دهید. لازم نیست برای خدمات بد انعام دهید. و می توانید انعام زیادی برای خدمات بسیار خوب بدهید. البته به یاد داشته باشید که رفتار شما مهمتر از پول شماست. همیشه با ارائه دهندگان خدمات با احترام رفتار کنید.