بیشترکودکان زمانی که صحبت کردن را می آموزند، عملا ساکت کردن شان کار سختی است، اما کودکانی در این بین هستد که از نوعی اختلال اضطرابی به نام لالی گزینشی رنج می برند. برای آنها حتی سلام گفتن نیز کار بسیار دشواری است. چون آنان صحبت نکردن را انتخاب کرده اند.
روش اول
ابتدا درمانگر با کودک در اتاقی بازی می کند بعد از مدتی گروهی از بچه هایی را که کودک به راحتی با آنها صحبت می کند، وارد اتاق بازی می کنیم. در مرحله بعدی یک گروه ۲ تا ۳ نفره بزرگسال را هم به اتاق بازی هدایت می کنیم. افراد بزرگسالی که کودک به راحتی با آنها صحبت می کند. پس این مورد به قواعد خاص خود کمک مرتبط است که آیا با غریبه ها راحت است یا افراد آشنا و بعد به بازی ادامه می دهیم.
روش دوم
وارد کردن آنها در اجرای تئاتر و نمایش نقش نیز یکی از روش های صحبت کردن آنهاست زیرا معمولا تحت نقشی که برعهده دارند، شروع به صحبت می کنند.
روش سوم
در هر شرایطی که درمان را شروع می کنیم با کودک راحت باشیم و برای کودک توضیح دهیم که وضعیت تو را درک می کنم و می دانم که محیط خانه برای تو خیلی جذاب تر و راحت تر است. می دانم وقتی بیرون از خانه می آیی کم کم بدنت سفت می شود، گلویت سفت می شود و همه چیز در نظرت جور دیگری می شود و برای همین نمی توانی حرف بزنی. البته این را بدان که خیلی از کودکان دیگر نیز به چنین مشکلی مبتلا بوده اند، خوشبختانه من می دانم که چگونه باید از پس این مشکل برآییم. 
روش چهارم
گاهی درمانگر به گونه ای برنامه ریزی می کند که کودک در حضور او با مادر و برادر و خواهرهای خود شروع به بازی کند. به خوبی می توان متوجه شد که هر چند بازی کودک در سکوت است ولی تمایل و علاقه خیلی زیادی برای این بازی نشان می دهد. در این چنین شرایطی درمانگر از اتاق خارج می شود و از پشت در به سر و صدا گوش می دهد، معمولا کودک شروع به حرف زدن می کند، هر چند به شیوه ناقص، ولی این هم می تواند پیشرفت خوبی باشد. 
روش پنجم
می توان برنامه ای را ترتیب داد تا کودک برخی دوستانش را برای بازی به خانه دعوت کند. در چنین شرایطی چون خود کودک، دوستانش را دعوت کرده پس به ناچار باید با آنها صحبت کند. همراهی والدین در چنین مواردی بسیار ضروری است و باید از کودک بپرسند که دوستانت  به اینجا رسیدند به آنها چه می گویی؟ کودک می گوید می گویم بفرمایید داخل- چون باید بیایند و با هم بازی کنیم و حرف بزنیم.