روش درمانی عمده ای که برای معالجه اختلالات برانگیختگی یا کمبود میل جنسی به کار می رود به تمرکز بر احساس لذت معروف است که در سال ۱۹۶۶ توسط ماسترز و جانسون معرفی شده است. این روش را می توان درباره بیماران مبتلا به هر نوع اختلال جنسی به کار برد ولی کاربرد عمده آن در معالجه اختلالات برانگیختگی یا کمبود میل و تحریک پذیری جنسی است. این روش درمان مستلزم غدقن کردن مقاربت جنسی و واداشتن بیمار به انجام فعالیت های دیگری است که تدریجا حالت شهانی و برانگیزاننده پیدا می کند. هدف های اصلی این روش عبارتند از؛ برداشتن فشار اقدام موفقیت از روی دوش بیمار، برگرداندن توجه بیمار و همسر او به حس های لمسی خوشایندی که بر اثر تماس با قسمت های مختلف بدن به آنان دست می دهد، آشنا ساختن مجدد زوج با اصول اولیه فعالیت جنسی و تشویق کردن آنها به لذت بردن از انواع مختلف تحریک بدنی.
بسیاری از بیماران ممکن است دچار شگفتی و نگرانی شوند که در این روش از آنها خواسته می شود فعلا از مقاربت خودداری کنند. اگر منطق درمان به آنها تفهیم نشود و ندانند این خودداری از رابطه جنسی چرا و چه مدت باید ادامه یابد ممکن است آنها درمان را ناتمام رها کنند.به این دلیل بسیار مهم است که درمانگر هدف از روش تمرکز بر احساسات لمسی را برای بیمار توضیح دهد. برای این منظور درمانگر ممکن است به بیمار بگوید که فعالیت جنسی هنگامی به حداکثر رضایت بخی می رسد که هر دو طرف رابطه جنسی، حواس خود را بر احساس های بدنی خود متمرکز سازند. زوج های مبتلا به اختلالات جنسی غالبا بیشتر حواس خود را بر روی عملی که باید انجام دهند و موفقیت در رابطه  جنسی متمرکز می کنند و از توجه با احساس های بدنی خود غفلت می کنند. هدف از روش تمرکز بر احساس رضایت بدنی آن است که فشار ناشی از کوشش برای انجام موفقیت آمیز عمل جنسی از دوش زوج برداشته شود و آنها فرصت لازم برای پی بردن و احساس لذت کردن از تماس ها و تحریکات بدنی همدیگر پیدا کنند. در بسیاری از موارد تمرین های تمرکز بر احساسات لمسی با ماساژ دادن قسمت های مختلف بدن به غیر از ناحیه تناسلی آغاز می شود. این تمرین وابسته به میزان راحتی زوج با لباس یا برهنه انجام داده می شود. درمانگر ممکن است به زوجین پیشنهاد کند که آنها نوع خاص ماساژ مورد علاقه خود را برای همدیگر تعریف کنند و در حین انجام ماساژ احساس خود را برای طرف ماساژدهنده بیان کنند (ولی از او انتقاد نکنند). این عمل به طرفین اجازه می دهد درباره فعالیت جنسی و جسمی مورد علاقه خود با یکدیگر صحبت کنند. به تدریج که آنها با ماساژ قسمت های مختلف بدن خود احساس راحتی می کنند می توانند به ماساژ دادن اعضای تناسلی همدیگر هم بپردازند. در این مرحله درمانگر باید به زوج یادآری کند که هدف از ماساژ دادن اعضا تناسلی یکدیگر آن نیست که همدیگر را تا حد ارگاسم تحریک کنند.  هدف این قسمت از تمرن هم مثل تمرین های قبلی تشویق به لذت بردن از تماس بدنی و احساس نزدیکی جسمی است. مرحله نهایی تمرکز بر احساسات جسمی معمولا فعالیت جنسی است که ممکن است شامل مقاربت هم بشود. با بیان اینکه فعالیت جنسی ممکن است شامل مقاربت هم بشود، درمانگر سعی می کند تقاضا برای موفقیت اجرایی و اضطراب حاصل از آن به حداقل رساند و بر این نکته تاکید کند که رابطه جنسی زوج ممکن است همیشه به مقاربت کامل نرسد