کودکان طلاق معمولا خود را مسئول جدایی والدین می دانند و خود را سرزنش می کنند؛ بنابراین لازم است به آنها اطمینان دهید که این موضوع تقصیر آنها نیست. بگذارید فرزندتان بداند که شما هم غمگین هستید؛ اما به او اطمینان دهید که در هر صورت هر دو شما دوستش دارید و از او مراقبت می کنید؛ بر این واقف باشید که فرزندتان در شرایط غمگینی قرار گرفته و قرار است احساسات بزرگ و دردناکی را تجربه کند. اجازه دهید فرزندتان گریه کند، عصبانی شود یا عکس العمل های دیگری که در چنین شرایطی طبیعی هستند، نشان دهد. برای به حداقل رسندن تاثیرات منفی جدایی روی کودکان این نکات را به خاطر بسپارید و استفاده کنید.
مشکلات دنیای بزرگسالان، مثل اختلاف با همسر سابق یا نگرانی های مالی را با کودک در میان نگذارید. به جای آن یک دوست یا روان شناس پیدا کنید تا بتوانید با او به راحتی از دغدغه هایتان بگویید؛
در مورد همسر سابقتان در مقابل کودک بدگویی نکنید و او را در معرض تضادها و نگرانی ها قرار ندهید؛
از فرزندتان درباره والد دیگر و اینکه چه اتفاقی در خانه دیگری در حال رخ دادن است، بازجویی نکنید. سوال های عموی درباره اینکه او زمانش را چطوری سپری کرده بپرسید؛ اما تجسس نکنید؛
فرزندتان را در معرض تغییرات غیرمنتظره و بزرگ قرار ندهید. سعی کنید روابط خانوادگی و دوستانه خود را مانند قبل حفظ کنید و روتین های خانوادگی و پیوندهایتان با جامعه اطرافتان تا حد امکان تغییر ندهید؛
اگر بابت اینکه فرزندتان باید با طلاق کنار بیاید احساس گناه می کنید، اینکه، به او اجازه دهید تا دیروقت بیدار بماند و مدام برای او هدیه های عجیب و غریب بخرید، چیزی را حل نمی کند. آنها در صورتی که مانند قبل با مسائل مختلف برخورد کنید، احساس امنیت بیشتری پیدا می کنند؛
فرزندتان را تشویق کنید که تا در مواقعی که خبر مهمی دارد یا حتی برای صحبت کوتاه و روتین با والد دیگر تماس بگیرد؛ 
یاد بگیرید که چگونه می توانید با همسر سابقتان در ارتباط سازنده باشید، حتی اگر ترجیح می دهید کاملا از او فاصله بگیرید.